Persepolis

د) با صداقت اهدا كنید ( ۶ ‌:‏۱-‏۴)

۶‌:‏۱ در نیمه‌‌ی اول این باب، ‌عیسی با سه زمینه‌‌ی خاصِ پارساییِ عملی را در زندگی فرد مورد بررسی قرار می‌‌‌دهد:‏ اعمال خیرخواهانه (آیات ۱-‏۴)، دعا (آیات ۵-‏۱۵) و روزه گرفتن (آیات ۱۶-‏۱۸). نام پدر ده بار در این هجده آیه یافت می‌‌‌شود كه كلید درك آنها می‌‌‌باشد. اعمالِ راستین و انجام‌‌‌پذیر پارسایی باید برای تأیید او انجام گیرند نه برای تأیید انسانها.

او این بخش از خطابه خود را با هشدار دادن علیه وسوسه نشان دادن تقوایمان با انجام اعمال خیرخواهانه به منظور دیده شدن توسط دیگران، آغاز می‌‌‌نماید. او عمل ما را محكوم نمی‌‌‌نماید، بلكه انگیزه‌‌ی ما را نكوهش می‌‌‌نماید. اگر جلب توجه‌‌ی عموم، عامل انگیزش است بنابراین فقط آن تنها پاداش است، زیرا خدا به ریاكاری پاداش نمی‌‌‌دهد.

۶‌:‏۲ این عمل ریاكاران كه با صدای بلند در حالی كه صدقات خود را در كنیسه‌‌‌ها یا در خیابان‌‌‌ها به فقرا می‌‌‌بخشند و توجه دیگران را به خود جلب می‌‌‌كنند به نظر باورنكردنی است. خداوند رفتار آنها را با این گفته‌‌ی مختصر و مفید، مردود اعلام نمود:‏ «آنها پاداش خود را دریافت نموده‌‌ ‌اند.» (یعنی تنها پاداش آنها شهوتی است كه تا زمانی كه روی زمین زیست می‌‌‌كنند به دست آورده‌‌‌اند.)

۶‌:‏۳-‏۴ هنگامی كه یكی از پیروان مسیح عملی خیرخواهانه انجام می‌‌‌دهد، باید در خفا (سرّی) باشد. آن عمل باید آنقدرسرّی باشد كه عیسی به شاگردانش گفت:‏ «اجازه ندهید دست چپتان از كاری كه دست راستتان می‌‌‌كند آگاه شود. » عیسی از این استعاره‌‌ی گویا استفاده می‌‌‌كند كه به ما نشان دهد كه اعمال خیرخواهانه باید برای پدر باشند، نه اینكه شهرت كاذب برای شخص كسب نمایند.

نباید این نوشته تأكیدی باشد بر این مطلب كه هر هدیه‌‌‌ای كه ممكن است توسط دیگران دیده شود مورد تحریم واقع شود. این نوشته تنها نمایش پرسروصدای اهدا كردن را نكوهش و محكوم می‌‌‌كند.

ذ) با خلوص نیت دعا كنید ( ۶ ‌:‏ ۵ -‏ ۸ )

۶‌:‏۵ در مطلب بعدی عیسی به شاگردانش علیه ریاكاری در هنگام دعا هشدار می‌‌‌دهد. هنگام دعا كردن آنها نباید در محل‌‌‌های عمومی عمداً خود را در معرض دید دیگران قرار دهند تا سایرین آنها را در حال دعا كردن ببینند و تحت تأثیر تقوای آنان قرار گیرند. اگر عشق به اهمیتِ دعا كردن تنها انگیزه برای دعا كردن است، بنابراین عیسی اعلام می‌‌‌دارد كه اهمیت این موضوع تنها پاداش كسب شده است.

۶:‏‌۶ در آیات ۵ و ۷، ضمیر یونانی‌‌ای كه شما ترجمه شده است جمع می‌‌‌باشد. اما در آیه‌‌ی ۶ به منظور تاكید بر ارتباط خصوصی با خدا، شما در حالت مفرد به كار برده شده است. كلید برآورده شدنِ دعا، دعا كردن در پنهان است (یعنی:‏ به اطاق خود برو و در را ببند.). اگر انگیزه‌‌ی واقعیِ ما از دعا كردن رسیدن به خدا است،‌ او دعای ما را می‌‌‌شنود و جواب خواهد داد.

تفسیر معنای خاصِ این نوشته تحریم دعا كردن در ملأ عام می‌‌‌باشد. كلیسایِ اولیه برای دعای دسته‌‌‌جمعی گرد هم می‌‌‌آمدند (اعمال رسولان ۲‌:‏۴۲؛ ۱۲:‏۱۲؛ ۱۳‌:‏۳؛ ۱۴‌:‏۲۳؛ ۲۰‌:‏۳۶). نكته مهم این نیست كه ما در چه محلی دعا می‌‌‌كنیم. موضوع مهم اینجا این است كه چرا دعا می‌‌‌كنیم – كه مردم ما را ببینند یا خدا دعای ما را بشنود.

۶‌:‏۷ دعا نباید شامل تكرارهایِ بیهوده و توخالی باشد،‌یعنی مكرراً جملات و عبارات خشك و توخالی را بازگفتن. مردمی كه نجات نیافته‌‌‌اند (بت‌پرستان) آن گونه دعا می‌‌‌كنند. اما خدا تحت تأثیر كثرت واژه‌‌‌ها و گفته‌‌‌های بسیار قرار نمی‌‌‌گیرد. او می‌‌‌خواهد بیان صادقانه‌‌ی قلبی را بشنود.

۶‌:‏۸ نظر به اینكه پدر به نیازهای ما حتی قبل از اینكه چیزی از او بخواهیم آگاه می‌‌‌باشد، بنابراین این پرسش كه «به طور كلی چرا دعا كنیم؟» منطقی به نظر می‌‌‌رسد. لیكن دلیلش این است كه در هنگام دعا، به وابستگی و نیاز خود به خدا اذعان می‌‌‌كنیم. دعا كردن اساسِ ارتباط ما با خدا می‌‌‌باشد. خدا نیز كارهایی را در اجابت دعا انجام می‌‌‌دهد كه اگر دعا نبود انجام نمی‌‌‌داد (یعقوب ۴‌:‏۲).

ز) عیسی نمونه ‌‌ی دعا را به ما تعلیم می‌‌‌دهد (۶‌:‏۹-‏ ۱۵)

۶‌:‏۹ در آیات ۹-‏۱۳ ما دعایی را كه به طور عمومی «دعای خداوند »، خوانده می‌‌‌شود می‌بینیم. هر چند كه ما این عنوان را استفاده می‌‌‌كنیم، اما باید به خاطر بسپاریم كه عیسی هیچگاه خودش این دعا را نمی‌‌‌خواند. این دعا به عنوان نمونه به شاگردانش داده شده بود. كه بر طبق آن دعا بخوانند. و به آنها گفته نشده بود كه دقیقاً و حرف به حرفِ آن را تكرار كنند (آیه ۷ به نظر می‌رسد كه این مطلب را روشن كرده باشد.) زیرا تكرار واژه‌‌‌های بسیار با تكیه بر عادات و حافظه، عبارت‌‌‌های تهی را به وجود می‌‌‌آورد.

ای پدر ما كه در آسمانی . دعا باید خطاب به خدای پدر و با تصدیقِ پادشاهی او بر جهان باشد.

نام تو مقدّس باد . ما باید دعا‌‌های خود را با پرستش شروع كنیم و حمد و ستایش و جلال را به او، كسی كه شایسته‌‌‌ترین است نثار او نمائیم.

۶‌:‏۱۰ پادشاهیِ تو بیاید. پس از پرستش،‌ ما باید برای پیشبرد اهداف خدا با قرار دادن علایق او در درجه اول اهمیت دعا كنیم. به خصوص ما باید برای روزی كه خدای منجی ما، خداوند عیسی مسیح، پادشاهی خود را روی زمین برقرار خواهد نمود و با پارسایی سلطنت خواهد كرد، دعا كنیم.

اراده ‌‌ی تو برقرار باشد. در این درخواست ما تصدیق می‌‌‌نمائیم كه خدا از بهترین‌‌‌ها آگاه می‌‌‌باشد و با اراده، خود را به او تسلیم می‌‌‌نمائیم. و همچنین بیان‌‌‌كننده‌‌ی آرزوی ما برای دیدن برقراری اراده او در سراسر جهان است.

روی زمین همان گونه كه در آسمان است . این عبارت سه درخواست قلبی را توصیف می‌‌‌نماید:‏ پرستشِ خدا، سلطنتِ خدا (پادشاهی)، و انجام اراده‌‌ی وی که همگی واقعیت‌‌‌های آسمانی می‌‌‌باشند. دعا برای این است كه این موقعیت‌‌‌ها كه در آسمان است بر زمین نیز برقرار باشد.

۶‌:‏۱۱ نان روزانه‌‌ی ما را امروز به ما عطا فرما. پس از قرار دادن علایق خدا در درجه اول اهمیت، ما مجاز هستیم كه نیازهایِ خود را مطرح نمائیم. این درخواست وابستگی ما به خدا را برای غذای روزانه كه هم روحی و هم جسمی می‌باشد تصدیق می‌‌‌نماید.

۶‌:‏۱۲ و قَرض‌های ما را ببخش، چنانچه ما نیز قرضداران خود را می‌‌‌بخشیم. این مطلب به بخشش قضایی به علت مجازات گناه اشاره نمی‌‌‌نماید (آن بخشش از طریق ایمان به پسر خدا به دست خواهد آمد.) بلكه، اشاره دارد به بخششِ والدین كه اگر همدمی با پدر باید حفظ شود، ضروری است. اگر ایمان‌‌‌داران تمایلی به بخششِ كسانی كه در مورد آنها خطا نموده‌‌‌اند، ندارند، چگونه می‌‌‌توانند انتظار داشته باشند كه در مصاحبت با پدر كه آزادانه و به رایگان خطا‌‌های آنها را می‌‌‌بخشد، ‌باقی بمانند؟

۶‌:‏۱۳ (ترجمه‌‌ی متن)و ما را به سوی وسوسه هدایت ننما. { در انجیل آمده است و ما را در آزمایش میاور }

این درخواست به ظاهر با یعقوب ۱:‏۱۳، ‌كه بیان می‌‌‌كند، خدا هیچگاه كسی را وسوسه نمی‌‌‌نماید مغایرت دارد. هر چند که خدا قوم خود را می‌‌‌آزماید و محك می‌‌‌زند. این درخواست شكی معقول را در مورد توانایی شخص برای مقاومت در برابر وسوسه‌‌‌ها یا تحت محاكمه قرار گرفتن را بیان می‌‌‌كند. و وابستگی كامل را به خداوند برای حفاظت اذعان می‌‌‌نماید.

بلكه ما را از شریر رهایی فرما (حفاظت فرما). این دعایی است برای تمامیِ كسانی كه ناامیدانه در آرزوی دوری از گناه با توسل به قدرت خدا می‌‌‌باشند. این دعا فریادی قلبی است برای رهایی از نیروی گناه و شیطان در زندگی هر شخص.

زیرا پادشاهی و قدرت و جلال تا ابد از آنِ توست، آمین. آخرین جمله‌‌ی دعا در كتاب‌‌‌های مقدس كاتولیك روم و اكثر پروتستان‌‌هایِ امروزی حذف گردیده زیرا در نوشته‌‌‌های كهن یافت نمی‌‌‌شود. هر چند چنین نیایشی، پایانی كامل برای دعا می‌‌‌باشد و در اكثر نوشته‌‌‌ها موجود است. همان طور كه جان كالوین می‌‌‌نویسد:‏ «جمله‌‌ی پایانی نه تنها باید قلبهای ما را گرم نماید كه به سوی جلال خدا حركت نمائیم... بلكه حاوی این مطلب باشد كه تمامی دعا‌‌های ما هیچ اساسی جز خدا ندارد.»

۶‌:‏۱۴-‏۱۵ این دو آیه به منظور یك پانویس تشریحی در مورد آیه ۱۲ آمده است. و بخشی از دعا نمی‌‌‌باشد، بلكه برای تأكید این مطلب آمده است كه بخشش والدین كه در آیه ۱۲ آمده است شرطی می‌‌‌باشد.

ز) عیسی تعلیم می ‌‌‌دهد كه چگونه روزه بگیریم (۶‌:‏۱۶-‏۱۸ )

۶‌:‏۱۶ شكل سوم ریاكاریِ مذهبی كه عیسی آن را مردود شمرد، این است كه شخصی عمداً سعی كند ظاهری روزه‌‌‌دار به خود بگیرد. ریاكار هنگامی كه روزه می‌‌‌گیرد حالت چهره‌‌ی خود را دگرگون می‌‌‌كند تا اندوهناك و نحیف و لاغر به نظر آید. اما عیسی می‌‌‌گوید سعی بر مقدس به نظر رسیدن، مضحك و ناپسندیده است.

۶‌:‏۱۷-‏۱۸ ایمان‌‌‌داران واقعی باید در نهان روزه بگیرند و آثار خارجی آن نباید آشكار باشد. روغن زدن به سر خود و شستنِ صورت، حالت طبیعیِ ظاهرِ شخص را حفظ می‌‌‌نماید. كافی است كه خدا آگاه باشد، پاداش او از تأیید مردم بهتر است.

نکاتی در باب روزه

روزه گرفتن یعنی امتناع نمودن از بروزِ حسِّ هر نوع اشتها و اشتیاقِ جسمی. ممكن است روزه گرفتن داوطلبانه باشد، همان گونه كه این مطلب (نوشته) به آن اشاره می‌‌‌نماید یا غیرداوطلبانه باشد (همان گونه كه در اعمال ۲۷‌:‏۳۳ یا ۲-‏قرنتیان ۱۱‌:‏۲۷ آمده است). در عهد جدید روزه به همراه انجام سوگواری گرفته می‌‌‌شود (متی ۹‌:‏۱۴-‏۱۵) و شامل دعا كردن نیز می‌‌‌باشد (لوقا ۲‌:‏۳۷؛ اعمال ۱۴‌:‏۲۳). در این نوشته‌‌‌ها روزه‌‌‌داری به همراه دعا كردن، اذعان به خلوص نیت و كوشش شخص در تشخیص اراده خدا می‌‌‌باشد.

روزه گرفتن تا آنجا كه به رستگاری مربوط می‌‌‌شود هیچ ارزشی و پاداشی ندارد و جایگاهی خاص به مسیحی در مقابل خدا نمی‌‌‌دهد. شخص فریسی زمانی با خود‌‌نمایی اعلام كرد كه دوبار در هفته روزه می‌‌‌گیرد، هر چند كه روزه گرفتن او برّی بودن از گناهانش را كه او در جستجویش بود، برای او به ارمغان نداشت (لوقا ۱۸‌:‏۱۲-‏۱۴) اما هنگامی كه یك مسیحی به عنوان عملی روحانی روزه‌‌ی پنهانی می‌‌‌گیرد،‌ خدا آن را می‌‌‌بیند و پاداش می‌‌‌دهد. در حالی كه در عهد جدید اشاره‌‌ای به فرمان به آن نشده است. با وعده به پاداش، شخص ترغیب می‌‌‌شود كه روزه بگیرد. روزه‌‌‌داری می‌‌‌تواند به زندگیِ توأم با عبادت شخص، با از بین بردن كسالت، ‌ملال و خواب‌آلودگی كمك نماید. روزه گرفتن در هنگام بحران هنگامی كه شخص در آرزوی درك و تشخیص اراده خدا می‌‌‌باشد اندیشمند است و برای ارتقایِ انضباطِ شخصی نیز دارای ارزش می‌‌‌باشد. روزه گرفتن موضوعی بین فرد و خدا است و تنها با اشتیاقی برای خشنود ساختن او باید انجام شود. و هنگامی كه ارشش را از دست می‌‌‌دهد كه تحمیلی از خارج باشد یا با انگیزه‌‌‌ای غلط به آن تظاهر شود.

س) گنج ‌‌‌های خود را در آسمان بیندوزید (۶‌:‏۱۹-‏۲۱ )

این نوشته شامل بعضی از انقلابی‌‌‌ترین تعالیمِ خداوند ما – و بعضی از تعالیمی كه به آنها كوچكترین توجهی نشده است، می‌‌‌باشد. موضوع بقیه این باب چگونگی یافتن امنیت (آرامش) در آینده می‌‌‌باشد.

۶‌:‏۱۹-‏۲۰ در آیات ۱۹-‏۲۱ عیسی تمامی پندهای بشری را زیر پا می‌‌‌گذارد تا دورنمایِ آینده‌‌‌ای مطمئن از نظر مادی را ارائه دهد. هنگامی كه می‌‌‌گوید:‏ «گنجهایِ خود را بر روی زمین نیندوزید» او اشاره به این مطلب دارد كه اطمینانی به ادیان وجود ندارد. هرنوع گنجِ مادی بر روی زمین توسط عناصر طبیعی مانند (بید یا زنگ) تخریب می‌‌‌شود یا توسطِ دزدان به سرقت می‌‌‌رود. عیسی می‌‌‌گوید كه تنها سرمایه‌گذاری‌‌‌هایی كه از دست نمی‌‌‌روند «گنجهائی هستند كه در آسمان اندوخته شده‌اند.»

۶‌:‏۲۱ این سیاست‌‌‌های بنیادی براساس اصلِ هر جا گنج توست، دل تو نیز آنجا خواهد بود پایه‌‌‌ریزی شده است. اگر پولِ شما در صندوق امانات در بانك است، بنابراین قلب و امید شما نیز در آنجا هستند. اگر گنجهای شما در آسمان هستند، توجه شما نیز در آنجا متمركز می‌‌‌شود. این تعالیم ما را وادار می‌‌‌سازند كه تصمیم بگیریم كه آیا منظور عیسی از این سخنان همین است. اگر همین است ما با این پرسش مواجه می‌‌‌شویم:‏ «ما باید با گنجهای زمینی خود چكار كنیم؟» اگر منظورش این نباشد سپس با این پرسش روبرو می‌‌‌شویم:‏ «ما باید با كتاب‌‌‌مقدس خود چكار كنیم؟‌»

ش) چراغِ بدن ( ۶ ‌:‏۲۲-‏۲۳)

عیسی درك نمود كه ممكن است فهم چگونگی كاربرد تعالیم غیرسنتیِ او در مورد داشتن امنیت، تامین بودن در آینده برای پیروانش مشكل باشد. بنابراین او برای تعلیم درس دیدگاه روحانی از قیاس چشم انسان استفاده نمود. او گفت چشم چراغِ بدن است. از طریق چشم است كه بدن روشنایی را دریافت می‌‌‌كند و می‌‌‌تواند ببیند. اگر چشم نیكو باشد، كل بدن از نور مملو می‌‌‌شود. اما اگر چشم فاسد باشد، ‌دید مختل می‌‌‌شود. به جای نور، تاریكی حكمفرما می‌‌‌شود.

ربط این مطلب این است كه:‏ چشمِ نیكو به شخصی تعلق دارد كه انگیزه‌‌ی خالص و ناب دارد. كسی كه تنها آرزویش جلب توجه و علاقه خدا است، كسی كه تمایل به پذیرشِ تعلیمات واقعی مسیح را دارد. و تمامی زندگیش با نور پر می‌‌‌شود. او به سخنان عیسی ایمان دارد، او ثروت‌‌‌های خاكی را ترك می‌‌‌نماید، ‌او گنج‌‌‌هایش را در آسمان میندوزد،‌ و او آگاه است كه تنها انجام این كار یافتن تأمین واقعی است. از طرفِ دیگر، ‌چشمِ شَر (فاسد) متعلق به شخصی است كه سعی دارد برای دو دنیا زندگی كند. او راضی به رها كردن گنج‌‌‌های زمینی (خاكی) خود نیست، اما او گنج‌‌‌های آسمانی را نیز طلب می‌‌‌كند. تعالیمِ مسیح برای او به نظر غیرعملی و غیرممكن می‌‌‌رسند. او فاقد راهنمایی‌‌‌‌های واضح است، زیرا او پر از ظلمت است.

عیسی این جمله را می‌‌‌افزاید كه پس اگر نوری كه در توست ظلمت باشد، چه ظلمت عظیمی خواهد بود! به عبارتی دیگر، اگر شما آگاه هستید كه عیسی اطمینان داشتن به گنج‌‌‌های زمینی (خاكی) را برای امنیت ممنوع می‌‌‌سازد، و شما هنوز به آن دل بسته‌‌‌اید، بنابراین شما موفق به اطاعت از تعالیم نشده‌‌‌اید و این تعالیم تبدیل به ظلمت می‌‌‌گردند كه شكلی قوی از كوری روحانی می‌‌‌باشد، ‌شما می‌‌‌توانید ثروت‌‌‌ها را از دیدگاه واقعیِ آنها ببینید.

ص) نمی‌توان هم خدا و هم ثروت را خدمت نمود ( ۶ ‌:‏۲۴)

ناممكن بودن زندگی برای خدا و برای پول در اینجا با استفاده از واژه‌‌‌های ارباب‌‌‌ها و بنده‌‌‌ها توصیف گشته است. هیچ‌‌‌کس دو ارباب را خدمت نتواند كرد. بدون شك یكی از آنها در وفاداری و اطاعت بر دیگری تقدم خواهد داشت و همین مطلب در مورد خدا و ثروت صدق می‌‌‌نماید. آنها ادعا‌‌های (خواسته‌‌‌های) رقابتی خود را ارائه می‌‌‌دهند و انتخاب باید انجام شود. یا ما باید خدا را در درجه اول اهمیت قرار دهیم و فرمانروایی مادی‌‌‌گرایی را رد كنیم یا برای چیز‌‌های موقتی زندگی كنیم و خواسته‌‌های خدا را در زندگی خود قبول ننمائیم.

ض) نگران نباشید ( ۶ ‌:‏۲۵-‏۳۴)

۶‌:‏۲۵ در این نوشته عیسی به تمایل ما نسبت به متمركز كردن زندگی‌‌‌مان بر غذا و پوشاك و از دست دادن معنای واقعی زندگی حمله می‌‌‌نماید. مشكل این نیست كه ما امروز چه می‌‌‌خوریم و چه می‌‌‌پوشیم. بلكه مشكل این است كه ده، بیست یا سی سال دیگر چه خواهیم خورد و چه خواهیم پوشید. چنین نگرانی‌‌‌هایی درباره‌‌ی آینده گناه است زیرا آنها عشق، حكمت و قدرت خدا را رد می‌‌‌كنند. نگرانی با اشاره به این مطلب كه او به ما اهمیت نمی‌‌‌دهد عشق خدا را انكار می‌‌‌كند. با اشاره به این مطلب كه او نمی‌‌‌داند چكار می‌‌‌كند، حكمت او را انكار می‌‌‌كند و با اشاره به این مطلب كه قادر نیست نیاز‌‌های ما را فراهم آورد قدرت او را انكار می‌‌‌كند.

این گونه نگرانی باعث می‌‌‌شود كه ما انرژی مفید خود را صرف اطمینان حاصل كردن از داشتن دارایی كافی برای ادامه حیات، بنمائیم. و قبل از اینكه به خود آئیم، زندگی‌‌‌هایمان می‌‌‌گذرند و ما مقصود اصلی را كه به خاطر آن خلق شده‌‌‌ایم از دست می‌‌‌دهیم. خدا ما را در تصویر (شبیه) خود خلق ننمود كه ما سرنوشتی والاتر جز مصرف غذا نداشته باشیم. ما روی زمین هستیم كه به او محبت نمائیم، او را بپرستیم و به او خدمت نمائیم و مصرف خواسته‌‌‌ها و توجهات او روی زمین باشیم. بدن‌‌‌های ما به وجود آمدند كه بنده‌‌‌های ما، باشند، نه اربابان ما.

۶‌:‏۲۶ پرنده‌‌‌های آسمان نشانگر اهمیت دادن خدا به مخلوقاتش است. آنها به ما پند می‌‌‌دهند كه نگرانی بی‌مورد است. آنها نه می‌‌­كارند نه می‌‌­دِرَوند، لكن خدا به آنها روزی می‌‌‌دهد. نظر به اینكه در طبقه‌‌‌بندی موجودات خدا، ما باارزش‌تر از پرندگان هستیم، بنابراین ما می‌‌‌توانیم مطمئنا از خدا انتظار داشته باشیم كه نیازهای ما را برطرف نماید.

لیكن نباید از این مطلب این گونه نتیجه‌‌‌گیری كنیم كه برای تهیه نیاز‌‌هایِ كنونیِ خود نیازی نیست كار كنیم. پولس به ما یادآوری می‌‌‌نماید كه:‏ «اگر كسی نخواهد كار كند، نان هم نخورد. » (۲-‏تسالونیكیان ۳:‏۱۰) همچنین ما نباید نتیجه‌‌‌گیری كنیم كه كاری اشتباه است كه یك كشاورز بكارد، درو كند و محصول خود را جمع‌آوری نماید. این فعالیت‌‌‌ها بخش لازم فراهم نمودن نیاز‌‌های جاری او می‌‌‌باشد. مطلبی كه عیسی ممنوع نموده است افزایش مزارع به منظور فراهم نمودن (تأمین آتیه) امنیت آینده بدون وابستگی به خدا می‌‌‌باشد (عملی كه در داستان كشاورز ثروتمند در لوقا ۲۱ – ۱۶:‏ ۱۲ محكوم نموده است). یادداشت‌های روزانه‌‌ی اتحادیه نوشته‌های مقدس آیه ۲۶ را به طور مختصر خلاصه كرده است:‏

بحث این است كه اگر خدا، مخلوقات طبقه پائین‌‌‌تر را بدون اشتراك آگاهانه آنها حفظ می‌‌‌نماید، او كسانی را كه اشتراك فعال دارند و خلقت برای آنها به وجود آمده است، بیشتر حفظ خواهد كرد.

۶‌:‏۲۷ نگرانی در مورد آینده نه تنها بی‌‌‌احترامی به خدا است – بلكه بیهوده است:‏ «كدامیك از شما می‌‌ ‌تواند با نگران بودن یك ذراع به بلندی قامت خود بیافزاید؟ » یك شخص قد كوتاه نمی‌‌‌تواند با نگران بودن ۱۸ اینچ به قد خود بیافزاید و بلند قدتر شود. اما اگر بخواهیم در این رابطه سخنی بگوئیم، آسان‌‌‌تر این است كه تحمل و جرأت داشته باشیم تا نگرانی امرار معاش و نیازهایِ آینده را به زندگی خود راه دهیم.

۶‌:‏۲۸-‏۳۰ مطلب بعدی كه خداوند در نظر می‌‌‌گیرد غیرمنطقی بودن این نگرانی است كه ما در آینده به اندازه‌‌ی كافی پوشاك نداشته باشیم.سوسن‌‌‌های صحرا را بنگرید (احتمالا منظور شقایق وحشی می‌‌‌باشد.) آنها نه زحمت می‌‌ ‌كشند و نه می‌‌‌ریسند، اما زیباییِ آنها به جامه‌‌‌های پادشاهی سلیمان رجحان دارد. اگر خدا می‌‌‌تواند چنین جامه‌‌ی زیبایی برای گل‌‌‌های وحشی كه زندگی كوتاهی دارند و سپس به عنوان سوخت از آنها در تنور استفاده می‌‌‌شود، فراهم نماید، مطمئنا برای قوم خود كه او را پرستش و خدمت می‌‌‌كند اهمیت بیشتری قائل است.

۶‌:‏۳۱-‏۳۲ نتیجه‌‌‌گیری می‌‌‌كنیم كه ما نباید زندگی خود را با نگرانی در طلب غذا، نوشیدنی و پوشاك برای آینده بگذرانیم. غیریهودیانی كه تغییرمذهب نداده بودند در زندگی خود شیفته‌‌ی اندوختن مادیات بودند، گوئی كه غذا و پوشاك تمامی زندگی را تشكیل می‌‌‌داد. اما این موضوع نباید در مورد مسیحیان صدق كند. آنها پدر آسمانی را دارند كه از نیاز‌‌های اساسی آنها آگاه می‌‌‌باشد.

اگر مسیحیان می‌‌‌باید هدفِ فراهم آوردنِ نیازهایِ آینده‌‌ی خود را از پیش تعیین می‌‌‌كردند، ‌بنابراین وقت و انرژی آنها باید صرف اندوختن ذخایر مالی می‌‌‌شد. آنها هیچگاه نمی‌‌‌توانستند مطمئن باشند كه به اندازه كافی پس انداز نموده‌‌‌اند، زیرا همواره خطر سقوطِ بازار، تورم، سانحه، بیماری طولانی و حوادث فلج كننده وجود دارند. و این بدین معنی است كه خدمتِ قومِ خدا را از خدا می‌‌‌دزدند. و مقصود واقعی كه برای آن خلق شده‌‌‌اند و تغییر مذهب داده‌‌‌اند در این میان گم می‌‌‌شود. مردمان و زنانی كه دارای تصویر الهی می‌‌‌باشند در حالی كه باید با در نظر گرفتن ارزش‌‌‌های جاودانی زندگی نمایند یا آینده‌‌‌ای نامطمئن روی زمین زندگی خواهند كرد.

۶‌:‏۳۳ بنابراین، خداوند با پیروانش عهدی می‌‌‌بندد. او می‌‌‌گوید، در واقع «اگر شما خواسته‌‌‌های خدا را مقدم بر هر چیزی در زندگی خود قرار دهید، من نیازهای آینده‌‌ی شما را ضمانت می‌‌‌كنم. اگر شما اول پادشاهی خدا و عدالت او را بطلبید، آنگاه من مراقب خواهم بود كه شما هیچگاه از ضرورت‌های زندگی بی‌‌‌بهره نباشید.»

۶‌:‏۳۴ این است برنامه‌‌ی «تأمین اجتماعیِ» خدا. مسئولیت ایمان‌‌‌دار این است كه برای خداوند زندگی كند و با اطمینانی خلل‌ناپذیر كه خدا در آینده همه چیز را فراهم می‌‌‌نماید به او اعتماد كند. شغل یك شخص تنها وسیله‌‌‌ای است برای فراهم آوردن نیاز‌‌های جاری. هر چیز بالاتر از این در كار خداوند پس انداز است. ما فراخوانده شده‌‌‌ایم كه یك روز به نوبت زندگی كنیم:‏ ‌فردا نگرانی‌‌‌های خود را خواهد داشت.

انجیل به روایت متی

فصل  ۶

۱  زنهار عدالت خود را پیش مردم بجا میاورید تا شما را ببینند، و الاّ نزد پدر خود که در آسمان است، اجری ندارید.

۲  پس چون صدقه دهی، پیش خود کَرِّنا منواز چنانکه ریاکاران در کنایس و بازارها می‌کنند، تا نزد مردم اکرام یابند. هرآینه به شما می‌گویم اجر خود را یافته‌اند.

۳  بلکه تو چون صدقه دهی، دست چپ تو از آنچه دست راستت می‌کند مطلّع نشود،

۴  تا صدقه تو در نهان باشد و پدر نهان‌بینِ تو، تو را آشکارا اجر خواهد داد.

۵  و چون عبادت کنی، مانند ریاکاران مباش زیرا خوش دارند که در کنایس و گوشه‌های کوچه‌ها ایستاده، نماز گذارند تا مردم ایشان را ببینند. هرآینه به شما می‌گویم اجر خود را تحصیل نموده‌اند.

۶  لیکن تو چون عبادت کنی، به حجره خود داخل شو و در را بسته، پدر خود را که در نهان است عبادت نما؛ و پدر نهان‌بینِ تو، تورا آشکارا جزا خواهد داد.

۷  و چون عبادت کنید، مانند امّت‌ها تکرار باطل مکنید زیرا ایشان گمان می‌برند که به‌سبب زیاد گفتن مستجاب می‌شوند.

۸  پس مثل ایشان مباشید زیرا که پدر شما حاجات شما را می‌داند پیش از آنکه از او سؤال کنید.

۹  پس شما به اینطور دعا کنید، ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدّس باد.

۱۰  ملکوت تو بیاید. ارادهٔ تو چنانکه در آسمان است، بر زمین نیز کرده شود.

۱۱  نان کفاف ما را امروز به ما بده.

۱۲  و قرضهای ما را ببخش چنانکه ما نیز قرضداران خود را می‌بخشیم.

۱۳  و ما را در آزمایش میاور، بلکه از شریر ما را رهایی ده. زیرا ملکوت و قوّت و جلال تا ابدالآباد از آن تو است، آمین.

۱۴  زیرا هرگاه تقصیرات مردم را بدیشان بیامرزید، پدر آسمانی شما، شما را نیز خواهد آمرزید.

۱۵  امّا اگر تقصیرهای مردم را نیامرزید، پدر شما هم تقصیرهای شما را نخواهد آمرزید.

۱۶  امّا چون روزه دارید، مانند ریاکاران ترشرو مباشید زیرا که صورت خویش را تغییر می‌دهند تا در نظر مردم روزه‌دار نمایند. هرآینه به شما می‌گویم اجر خود را یافته‌اند.

۱۷  لیکن تو چون روزه داری، سر خود را تدهین کن و روی خود را بشوی

۱۸  تا در نظر مردم روزه‌دار ننمایی، بلکه در حضور پدرت که در نهان است؛ و پدرنهان‌بینِ تو، تو را آشکارا جزا خواهد داد.

۱۹  گنجها برای خود بر زمین نیندوزید، جایی که بید و زنگ زیان می‌رساند و جایی که دزدان نَقْب می‌زنند و دزدی می‌نمایند.

۲۰  بلکه گنجها بجهت خود در آسمان بیندوزید، جایی که بید و زنگ زیان نمی‌رساند و جایی که دزدان نقب نمی‌زنند و دزدی نمی‌کنند.

۲۱  زیرا هرجا گنج تو است، دل تو نیز در آنجا خواهد بود.

۲۲  چراغ بدن چشم است؛ پس هرگاه چشمت بسیط باشد تمام بدنت روشن بُوَد؛

۲۳  امّا اگر چشم تو فاسد است، تمام جسدت تاریک می‌باشد. پس اگر نوری که در تو است ظلمت باشد، چه ظلمت عظیمی است!

۲۴  هیچ کس دو آقا را خدمت نمی‌تواند کرد، زیرا یا از یکی نفرت دارد و با دیگری محبّت، و یا به یکی می‌چسبد و دیگر را حقیر می‌شمارد. محال است که خدا و ممُّونا را خدمت کنید.

۲۵  بنابراین به شما می‌گویم، از بهر جان خود اندیشه مکنید که چه خورید یا چه آشامید و نه برای بدن خود که چه بپوشید. آیا جان، از خوراک و بدن از پوشاک بهتر نیست؟

۲۶  مرغان هوا را نظر کنید که نه می‌کارند و نه می‌دروند و نه در انبارها ذخیره می‌کنند و پدر آسمانی شما آنها را می‌پروراند. آیا شما از آنها بمراتب بهتر نیستید؟

۲۷  و کیست از شما که به تفکّر بتواند ذراعی بر قامت خود افزاید؟

۲۸  و برای لباس چرا می‌اندیشید؟ در سوسنهای چمن تأمّل کنید، چگونه نموّ می‌کنند! نه محنت می‌کشند و نه می‌ریسند!

۲۹  لیکن به شما می‌گویم سلیمان هم با همهٔ جلال خود چون یکی از آنها آراسته نشد.

۳۰  پس اگر خدا علف صحرا را که امروز هست و فردا در تنور افکنده می‌شود چنین بپوشاند، ای کم‌ایمانان آیا نه شما را از طریق اُولیٰ؟

۳۱  پس اندیشه مکنید و مگویید چه بخوریم یا چه بنوشیم یا چه بپوشیم.

۳۲  زیرا که در طلب جمیع این چیزها امّت‌ها می‌باشند. امّا پدر آسمانی شما می‌داند که بدین همه‌چیز احتیاج دارید.

۳۳  لیکن اوّل ملکوت خدا و عدالت او را بطلبید که این همه برای شما مزید خواهد شد.

۳۴  پس در اندیشه فردا مباشید زیرا فردا اندیشه خود را خواهد کرد. بدی امروز برای امروز کافی است.