Persian Scripture

۱ـ سلام‏‌ها (۱:‏۱)

نامه با اسمِ چهار مرد شروع می‌‏شود که راجع به آنها گفته شده است جهان را واژگون کرده‌‏اند. این حکم، یک تهمت بود؛ این عملاً یک ستایش بود.

پولس نویسنده‌ی رساله است. سلوانس و تیموتائوس با او در آن زمان همسفر بودند بنابراین او اسامی ایشان را در اینجا ذکر می‌‏کند. سلوانس احتمالاً همان سیلاس است که در زندان فیلپی با پولس سرود می‏‌خواند (اعمال رسولان ۲۵:‏۱۶). تیموتائوس برادر جوانی از لستره بود که درست قبل از مسافرت پولس به تسالونیکیه با او همسفر شده بود (اعمال رسولان ۱:‏۱۶).

این نامه به کلیسای تسالونیکیان که در خدای پدر و عیسی مسیح خداوند می‌‏باشد نوشته شده است. کلمه‏‌ای که ما آنرا کلیسا ترجمه می‌‏کنیم در آن زمان به هر جماعتی اطلاق می‌‏شد، بنابراین پولس می‏‌خواست روشن کند که این یک جماعت کافر نیست بلکه جماعتی که در خدای پدر و خداوند عیسی مسیح هستند.

تحیاتِ فیض ... و سلامتی بهترین برکات را که هر کس می‌‏تواند در آسمان از آن لذت ببرد شامل می‌‏شود. فیض، لطف الهی برای ما در زندگی‏‌هایمان می‌‏باشد که ما هرگز شایسته آن نیستیم. سلامتی، آرامشی است که با وجود شرایط سخت و رنج‌‏آور زندگی در ما ساکن است. فیض دلیل است و سلامتی نتیجه آن. پولس نام دوگانه آسمانی را به عنوان منشأ مساوی برکات ذکر می‏‌کند، و اینکار را بوسیله‌ی قرار دادن ضمیر شخصی ملکیِ (ما) در مقابل پدر انجام می‌‏دهد.

۲ـ رابطه‌ی شخصی پولس با تسالونیکیان (۲:‏۱ـ۱۳:‏۳)

الف:‏ شکر گزاری پولس برای تسالونیکیان (۲:‏۱ـ۱۰)

۱:‏۳،۲ . پولس هر وقت دعا می‏‌کند تسالونیکیان را به یاد می‌‏آورد. (آیا ما نیز مثل او در به یاد آوردن خواهران و برادران مسیحی خود وفادار هستیم؟) او همیشه با شکر گزاری برای آنها دعا می‌‏کند و عمل ایمان آنها، محنت محبت و صبر امید ایشان را به یاد می‌‏آورد.

عمل ایمان احتمالاً به تغییر گرایش آنها بسوی خدا اشاره دارد. توصیف ایمان به عنوان عمل ما را به یاد بعضی از مردم می‌‏اندازد که از عیسی می‌‏پرسیدند:‏ «چه کنیم تا اعمال خدا را بجا آورده باشیم؟» عیسی در جواب ایشان گفت:‏ «عمل خدا این است که به آن کسی که او را فرستاده، ایمان بیاورید.» (یوحنّا‏‏ ۲۸:‏۶، ۲۹). در این مفهوم، ایمان یک عمل یا فعالیت است. ولی این عمل، رنجی نیست که یک انسان بوسیله آن می‌‏تواند چیزی کسب کند یا به آن فخر نماید. در حقیقت، این تنها کاری است که انسان می‏‌تواند بدون دست بردن به جلال مسیح به عنوان نجات‌دهنده و بدون انکار روند شخصی خود به عنوان یک گناهکار بی‌‏چاره ظاهر سازد. ایمان یک عمل دست نیافتنی است که بوسیله آن، مخلوق، خالق خود را می‏‌شناسد و گناهکار، نجات‌دهنده‏ خود را. عبارت عمل ایمان همچنین شامل حیات ایمانی که در پی توبه می‏‌آید نیز می‏‌باشد.

پولس بعلاوه عمل ایمان آنها، محنت محبت ایشان را نیز به یاد می‌‏آورد. این از خدمت آنها به خدا که بوسیله محبت خدا موجب می‌‏شود سخن می‌‏گوید. مسیحیت، زندگی بوسیله وظیفه نیست بلکه یک شخص مسیحی بخاطر محبت خدمت می‏‌کند. غلام او بودن یعنی کاملاً آزاد بودن و "محبت برای او یعنی کار پر زحمت آسمانی". در مقایسه با محبت، انگیزه سود خیلی بی‌‏ارزش می‌‏باشد. محبت برای مسیح خدمتی را پیش روی ما می‏‌گذارد که دلار هرگز نمی‏‌تواند. تسالونیکیان با زندگی خود به این حقیقت شهادت می‌‏دادند.

سرانجام، پولس بجهت صبر امید ایشان شکرگذار بود. این از انتظار بی‌‏وقفه‌ی ایشان برای عیسی سخن می‌‏گوید. آنها جفاها را به عنوان نتیجه ایستادن شجاعانه‏‌شان برای مسیح می‏‌دیدند. ولی هیچ شکافی در آنچه که فیلیپس "تحمل سر سختانه و راست" آنها می‌‏نامد وجود نداشت.

جایگاه به یاد داشتن بوسیله این عبارت نشان داده شده است:‏ در حضور خدا و پدر خود. چنانچه پولس به حضور خدا در دعا وارد می‏‌شد، متولد روحانی و رشد مقدسین را به یاد آورده و بای ایمان، امید و محبت ایشان دعا می‌‏نمود.

۱:‏۴ . پولس رسول مطمئن بود که این مقدسین بوسیله خدا پیش از بنیاد عالم برگزیده شده‏‌اند. ولی او چگونه می‌‏دانست؟ آیا او بصیرتی فوق طبیعی داشت؟ نه، او می‌‏دانست که آنها از همان طریقی که انجیل را دریافت کردند برگزیده شده‌‏اند.

آموزه‌ی برگزیدگی تعلیم می‏‌دهد که خدا مردم بخصوصی را در مسیح پیش از بنیاد عالم برگزید (افسسیان ۴:‏۱). این آموزه تعلیم نمی‌‏دهد که او بعضی را نیز برای هلاک شدن یرگزیده است. هر که به جانب مسیح آید، مسیح با آغوش گرم از او استقبال می‏‌کند.

این دو آموزه، برگزیدگی و آزادی انتخاب، تضادی باور نکردنی در ذهن بشر ایجاد می‏‌نماید. ولی کتاب‌مقدس هر دوی آنها را تعلیم می‏‌دهد و بنابراین ما باید به هر دو ایمان داشته باشیم حتی اگر چه با هم هماهنگ نباشند.

ما نمی‏‌دانیم برگزیدگان چه کسانی هستند و بنابراین باید انجیل را به تمام دنیا ارائه بدهیم. گناهکاران نمی‌‏توانند از آموزه‌ی برگزیدگی به عنوان بهانه‌‏ای برای ایمان نیاوردن استفاده کنند. اگر ایشان توبه کرده و به خداوند عیسی مسیح ایمان بیاورند، خدا آنها را نجات خواهد داد.

۱:‏۵ . پولس بوسیله انجیل ما نمی‏‌خواهد بطور ضمنی پیغام متفاوتی از دیگر رسولان را بگوید. مضمون پیغام همه‌ی رسولان مشابه بود؛ پیغامبران متفاوت بودند. تسالونیکیان با پیغام به عنوان یک سخنرانی معمولی مذهبی برخورد نمی‌‏کردند؛ آنها البته، آن را در کلام یافته بودند ولی نه فقط در کلام.

این پیغام با قوت و روح‏‌القدس و تعیین کامل به ایشان رسیده بود:‏ (۱) با قوت. پیغام در زندگی‌‏های ایشان با قدرت فوق‌‏العاده کار کرده و آنها از گناه روی‏ گردانده، توبه کرده و تغییر گرایش داده بودند. (۲) در روح‏القدس:‏ این قوت از جانب روح‌‏القدس صادر می‌‏شد. (۳) در تعیین کامل:‏ پولس با اطمینان زیادی پیغامش را موعظه می‌‏نمود. تسالونیکیان آن پیغام را با اطمینان کامل مثل کلام خدا می‌‏پذیرفتند. نتیجه آن در زندگی‌‏های ایشان ایمانی پایدار و مطمئن بود.

پولس حالا بدیشان رفتاری که در زمان بودنش با ایشان با آنها داشت را خاطر نشان می‌‏سازد. او نه تنها انجیل را موعظه نمود، بلکه بر طبق آن زندگی نیز کرد. بهترین موعظه داشتن یک زندگی مقدس است.

۱:‏۶ . پس پولس می‌‏تواند بگوید:‏ «و شما به ما و به خداوند اقتدا نمودید». یک شخص ممکن است از او انتظار داشته باشد که بگوید:‏ «به خداوند و به ما اقتدا نمودید» و در واقع نام خداوند را اول بیاورد. ولی در اینجا او ترتیب تجربه آنها را بیان می‏‌کند. اولین معرفی آنها به خداوند عیسی، زندگی پولس رسول بود.

هوشیارانه است اگر اینطور فکر کنیم که مردم گمان می‌‏کنند می‏‌توانند مسیح را در ما ببینند. ما باید قادر باشیم با پولس بگوییم:‏ «پس اقتدا به من نمایید چنانکه من نیز به مسیح» (اول قرنتيان۱:‏۱۱).

توجه داشته باشید که آنها کلام را با زحمت و خوشی پذیرفتند. این همان طریقی است که بوسیله آن، ایشان از خداوند و رسولان پیروی نمودند. ظاهراً آنها در زحمت بودند؛ باطناً در خوشی. این یک ترکیب غیر معمول است! برای انسانهای دنیود، غیر ممکن است که در آن واحد هم رنج و هم خوشی را تجربه کنند؛ برای یک انسان دنوی غم متضاد خوشی است. یک مسیحی خوشی روح‏‌القدس را دارد که شرایط مستقلی است؛ برای او، متضاد خوشی، گناه می‌‏باشد.

زحمتی که آنها متحمل می‌‏شدند، جفایی بود که در پی تغییر گرایش آنها پدید آمده بود.

۱:‏۷ . تسالونیکیان تبدیل به مسیحیان نمونه‌‏ای شدند. اولاً، نمونه خوشی ایشان در میان جفا، نمونه‌‏ای برای ایمانداران در مکادونیه و اخائیه شد که این یعنی همه‌ی مسیحیان یونان.

۱:‏۸ . ولی شهادت ایشان در همانجا متوقف نشد. آنها به مسیحیان ثمر بخشی تبدیل شدند. مانند موجی در آب استخر، کلام خداوند از آنها منتشر می‌‏‏شد:‏ اول در مکادونیه و اخاییه، سپس در هر جا. به زودی خبر ایمان ایشان به خدا در همه جا منتشر شد که پولس نیز حتی راجع به آن سخن نگفته بود بلکه مردم خودشان این را می‌‏دانستند.

از ما خواسته نشده است که ایستگاه‏ نهایی برکات باشیم بلکه کانال‏‌هایی که از طریق ما برکات به دیگران تراوش کنند. خدا در قلبهای ما می‌‏درخشد تا نور او از درون ما به دیگران بتابد (دوم قرنتيان۶:‏۴). اگر ما واقعاً آب نجات را نوشیده باشیم، پس نهرهای آب زنده حتماً از ما به دیگران خواهد رسید (یوحنّا‏‏ ۳۸،۳۷:‏۷).

۱:‏۹ . مسأله در اینجا همان مکالمه معمولی است که وقتی پولس رسول و دیگر همکارانش در تسالونیکیه بودند، آن را به عنوان یک خوشآمد گویی ملوکانه دریافت نمودند. همچنین این امر به یک دانش عادتی تبدیل شده بود که در زندگی بسیاری تغییرات اساسی ایجاد نموده بود. آنها از بتها به سوی خدا بازگشت کردند و به عنوان علامان تسلیم اراده خدا شدند. این امر بدین معنا نیست که ایشان با بتها تغذیه شده و حالا به خدا هم شانسی می‌‏دادند.

توجه داشته باشید که آنها به سوی خدا از بتها بازگشت نمودند و نه از بتها به سوی خدا. نه، آنها بسوی خدا بازگشتند و در او به همه چیز رسیدند و راضی شدند و از آن پس بتهایِ خود را دور ریختند.

این نگاهی است که پطرس را تبدیل نمود،
این چهره‌ای است که استیفان دید،
این قلبی است که با مریم گریست،
با اینها می‌‏توان از بتها جدا شد.
اورا رُوان ( Ora Rowan )

بیایید هرگز حس ترس و هیجانی که بطور ضمنی در این قسمت وجود دارد را نادیده نگیریم. دو مرد با کلام خدا به یک شهر بت‌پرست رفتند. آنها با قوت روح‌‏القدس، انجیل را موعظه کردند. معجزه‌ی تولد تازه به وقوع پیوست:‏ مردان و زنان چنان با نجات دهنده اُنس گرفتند که بتهایِ خود را ترک نمودند. سپس شما جماعتی محلی از ایماندان را دارید که خدا را می‌‏پرستند، در تقدس زندگی کرده و شجاعانه متحمل جفا می‌‏شوند تا دیگران را برای مسیح صید کنند. خدمت خداوند، حقیقتاً عالی‌‏ترین دعوت می‌‏باشد!

۱:‏۱۰ . نه تنها تسالونیکیان به خدای حقیقی و زنده خدمت می‌‏کنند (در مقابل بتهایی که مرده و بی‌‏فایده هستند)، بلکه آنها در انتظار خداوند عیسی نیز می‌‏باشند. به جزئئات انتظار آنها توجه کنید:‏

۱. شخص ـ پسر او

۲. مکان ـ از آسمان

۳. ضمانت ـ او را از مردگان بر خیزانید

۴. نام با ارزش ـ یعنی عیسی

۵. انتظار ـ ما را از غضب آینده می‏‌رهاند

پس ما در آیات ۹ و ۱۰، سه منظر از تجربه‌ی تسالونیکیان را شاهد هستیم:‏

- بازگشتن (مقایسه شود با عمل ایمان، آیه ۳)

- خدمت کردن (مقایسه شود با محنت محبت، آیه ۳)

- انتظار کشیدن (مقایسه شود با صبر امید، آیه ۳)

جی آر. هاردینگ وود ( G.R. Harding Wood ) اینها را چنین تجزیه، تحلیل می‏‌نماید:‏

پیروی ـ نگاه کردن به خدا

خدمت ـ نگاه کردن به زمینه‏‌ها

انتظار ـ نگاه کردن به عیسی

تسالونیکیان منتظر پسر خدا از آسمان بودند. این بطور ضمنی بیانگر امکان بازگشت او در حین زندگی آنها را می‌‏رساند، در حقیقت، هر لحظه در زندگی ایشان ممکن بود که او بیاید. بازگشت قریب‌‏الوقوع خداوند عیسی امید مسیحیان است. این امر در همه‌ی متون عهدجدید یافت می‌‏شود که اینها نمونه‏‌هایِ کمی از آنها هستند:‏

لوقا ۱۲:‏۳۶ ـ «و شما مانند کسانی باشید که انتظار آقای خود را می‌‏کشند.»

رومیان ۸:‏۲۳ ـ «... در انتظار پسر خواندگی یعنی خلاص جسم خود.»

اول‌‏قرنتیان ۱۱:‏۲۶ ـ «زیرا هرگاه این نان را بخورید و این پیاله را بنوشید، موت خداوند را ظاهر می‌‏نمایید تا هنگامی که باز آید.»

دوم‌‏قرنتیان ۵:‏۲ ـ «زیرا در این هم آه می‌‏کشیم، چونکه مشتاق هستیم که خانه‌ی خود را که از آسمان است بپوشیم.»

غلاطیان ۵:‏۵ ـ «زیرا که ما بواسطه‌ی روح از ایمان متقرب امید عدالت هستیم.»

فیلپیان ۳:‏۲۰ ـ «اما وطن ما در آسمان است که از آنجا نیز نجات دهنده یعنی عیسی مسیح خداوند را انتظار می‌‏کشیم.»

فیلپیان ۴:‏۵ ـ «خداوند نزدیک است.»

تیطس ۲:‏۱۳ ـ «و آن امید مبارک و تجلی جلال خدای عظیم و نجات دهنده‌ی خود عیسی مسیح را انتظار می‏‌کشیم.»

عبرانیان ۹:‏۲۸ ـ «مسیح بار دیگر بدون گناه، برای کسانی که منتظر او می‌‏باشند، ظاهر خواهد شد بجهت نجات.»

یعقوب ۵:‏۷-‏۹ ـ «پس ای برادران تا هنگام آمدن خداوند صبر کنید ... زیرا که آمدن خداوند نزدیک است ... اینک داور بر در ایستاده است.»

اول ‏پطرس ۴:‏۷ ـ «لکن انتهای همه چیز نزدیک است.»

اول ‏یوحنّا‏‏ ۳:‏۳ ـ «و هر کس که این امید را بر وی دارد، خود را پاک می‌‏سازد چنانکه او پاک است.»

یهودا ۲۱ ـ «منتظر رحمت خداوند ما عیسی مسیح برای حیات جاودانی بوده باشید.»

مکاشفه ۳:‏۱۱ ـ «بزودی می‌‏آیم، پس آنچه داری حفظ کن مبادا کسی تاج تو را بگیرد.» مکاشفه ۷:‏۲۲ ـ «و اینک بزودی می‌‏آیم!» مکاشفه ۱۲:‏۲۲ ـ «و اینک بزودی می‌‏آیم!» مکاشفه ۲۰:‏۲۲ ـ «بلی، به زودی می‌‏آیم! ... آمین. بیا، ای خداوند عیسی!»

یک مسیحی می‏‌داند که هر لحظه ممکن است بمیرد ولی همچنین می‌‏داند که در هر لحظه نیز ممکن است خداوند باز گردد و او نمرده باشد.

هیچ نبوتی از نبوتهای کتاب‌‏مقدس نیاز نیست تا قبل از آمدنِ مسیح برای قوم خود به تحقق انجامد. این برنامه خدا در آینده است.

ما نمی‌‏توانیم منتظر بازگشت خداوند در هر لحظه‌‏ای باشیم اگر فرمان مشخصی برای آن وجود داشته باشد. ربوده شدن قبل از مصیبت عظیم خواهد بود و این تنها جایگاهی است که یک ایماندار بواسطه آن می‏‌تواند برای آمدن مسیح انتظار بکشد. بقیه نظریات بازگشت ثانوی مسیح، قریب‌‏الوقوع بودنِ آن را تأیید می‏‌کنند.

شخصی که ما انتظارش را می‌‏کشیم، عیسی است که ما را از غضب آینده می‌‏رهاند. وصف آمدن نجات دهنده از دو طریق درک می‌‏شود:‏‏

۱. او ما را از مجازات ابدی گناهانمان می‌‏رهاند. او بر روی صلیب، متحمل غضب خدا که بر ضد گناهان ما بود شد. از طریق ایمان به او، ما به ارزش کار او که به حساب ما گذاشته شده است پی می‌‏بریم. از این پس دیگر محکومیتی برای ما وجود ندارد چون ما در مسیح عیسی هستیم (رومیان ۱:‏۸)

۲. ولی او همچنین ما را از زمان داوری آینده که غضب خدا بر جهان بخاطر رد کردن پسرش ریخته می‌‏شود می‌‏رهاند. این دوره به عنوان مصیبت عظیم و زمان مصیبت یعقوب خوانده شده است (دانیال ۹:‏۲۷؛ متی۲۴:‏۴-‏۲۸؛ اول تسالونيكيان ۵:‏۱-‏۱۱،؛ دوم تسالونيكيان ۲:‏۱-‏۱۲؛ مکاشفه ۶:‏۱ـ۱۹:‏۱۰).