Persian Scripture

ت ـ روز خداوند (۵:‏‏۱ـ۱۱)

۱:‏۵ معلمین کتاب‌‏‏‏مقدس اغلب اوقات برای باب بندی کتاب‌‏‏‏مقدس عذرخواهی می‏‌کنند و توضیح می‏‌دهند که موضوع می‏‌بایست بدون قطع شدن ادامه پیدا می‏‌کرد. ولی در اینجا باب‌‏‏بندی مناسب است. پولس یک موضوع جدید را شروع می‏‌کند، او بحث خود راجع به ربوده شدن را کنار گزارده و سراغ روز خداوند می‏‌رود. کلماتی که در اين خصوص ترجمه شده‌‏‏‏اند. (یونانی:‏ peri de) نشان دهنده خط فکری جدیدی هستند چنانچه در اول قرنتیان نیز مشاهده می‏‌شود.

برای ایمانداران حقیقی ربوده شدن امیدی راحت بخش است ولی برای کسانی که در مسیح نیستند چه مفهومی دارد؟ این به معنی آغاز دوره‌‏‏‏ای است که در اینجا با عناوین وقتها و زمانها به آن اشاره شده است. این دوره اساساً در ماهیت خود یهودی است. در طی این زمان، خدا رفتار خود را با قوم اسرائیل را از سر نو بنا می‏‌کند و وقایع زمان آخر که انبیای عهد‏عتیق پیشگویی کردند به تحقق خواهند پیوست. وقتیکه رسولان از عیسی پرسیدند در چه زمانی ملکوتش را برقرار خواهد ساخت، او جواب داد که برای آنهایست که زمانها و اقات را بدانند (اعمال رسولان ۱:‏‏۷). به نظر می‏‌آید که زمانها و وقتها شامل دوره زمانی که ملکوت بر زمین برقرار می‏‌شود نیز هستند.

پولس احساس می‏‌کرد که نیازی به نوشتن برای تسالونیکیان راجع به زمانها و وقتها نمی‏‌باشد. برای یک چیز، مقدسین به وسیله آنها تحت تأثیر قرار می‏‌‏گرفتند؛ آنها قبل از شروع این دوره به آسمان برده خواهند شد.

همچنین زمانها و وقتها و روز خداوند موضوعاتی هستند که در عهد‏عتیق یافت می‏‏‌شوند. ربوده شدن یک سِر است (اول قرنتيان ۱۵:‏‏۵۱ )، هرگز تا زمان رسولان مکشوف نشده بود.

۵:‏‏۲ مقدسین راجع به روز خداوند می‏‌‏دانستند. آنها آگاه بودند که زمان دقیق آن شناخته شده نیست، و اینکه زمانی می‏‌‏آید که حداقل انتظار آمدن آن وجود دارد. پولس از گفتن روز خداوند چه منظوری داشت؟ منظور او قطعاً روز بیست و چهارساعتی نبود، بلکه یک دوره زمانی با مراحل مشخص.

در عهد‏عتیق، این الگو برای توصیف زمانهای داوری، ویرانی و تاریکی بکار رفته است (اشیاء۲:‏‏۱۲؛ ۱۳:‏‏۹-‏۱۶؛ یوئیل ۲:‏‏۱،‏۲). این زمانی است که خدا بر ضد دشمنان اسرائیل برخاسته و آنها را بطور خواح هلاک می‏‌‏کند (صفنیا ۳:‏‏‏۸‏ ـ۱۲؛ یوئیل ۳:‏‏۱۴ـ۱۶؛ عوبدیا ۱۵ـ۱۷؛ زکر۱۲:‏‏۸،‏۹). ولی این همچنین زمانی است که خدا قومش را برای ارتداد و خیانت هلاک می‏‌‏کند (یوئیل ۱:‏‏۱۵ـ۲۰؛ عاموس ۵:‏‏۱۸؛ زکریا ۱:‏‏۷ـ۱۸). اساساً این از داوری گناهان و پیروزی خداوند سخن می‏‌‏گوید (یوئیل ۲:‏‏۳۱،‏۳۲) و برکات مخصوص بقیه وفادار را از پیش اعلان می‏‌‏کند.

در آینده، روز خداوند تقریباً همان دوره‏‏‌ای را شامل می‏‌‏شود که زمانها و وقتها در این آیه بدان اشاره می‏‌‏کند. این روز پس از زمان ربوده شدن شروع شده و شامل این مراحل می‏‌‏باشد:‏

۱. مصیبت عظیم، زمان تنگی یعقوب (دانیال ۹:‏‏۲۷، ارمیا ۳۰:‏‏۷، متی ۲۴:‏‏۴ ـ۲۸، دوم تسالونيكيان ۲:‏۲، مکاشفه۶:‏‏۱ـ۱۹:‏‏۱۶).

۲.آمدن مسیح با مقدسینش (ملاکی ۴:‏‏۱ـ۳؛ دوم تسالونيكيان ۱:‏‏۷ـ۹).

۳. سلطنت هزار ساله‌ی مسیح بر زمین (یوئیل ۳:‏‏۱۸ [مقایسه شود با آیه ۱۴]؛ زکریا ۸:‏۱۴، ۹ [مقایسه شود با آیه ۱])نابودی نهایی آسمانها و زمین بوسیله‌ی آتش (دوم پطرس۳:‏‏۷،‏۱۰).

روز خداوند زمانی است که یهوه بطور کامل در امور بشر مداخله می‏‌کند. این امر بوسیله‌ی داوری دشمنان اسرائیل و مرتدین و رهایی قوم خود بوسیله‌ی بر قرار ساختن ملکوت مسیح و صلح و سلامتی و جلال خودش به انجام خواهد رسید.

پولس رسول به خوانندگان خود یادآوری می‌‏کند که روز خداوند چون دزد در شب می‌‏آید. این روز کاملاً غیر منتظره خواهد بود و جهان در آن زمان بطور کامل بدون آمادگی خواهد بود.

۵:‏‏۳ این روز همچنین غیر منتظره، به شکل اجتناب‌ناپذیری و فریبنده خواهد آمد.

امنیت و فضای مورد اعتمادی در جهان حکمفرما خواهد بود. سپس داوری خدا یکدفعه شروع خواهد شد. ویرانی به معنی کم شدن از موجودات یا انهدام نیست. ویرانی یعنی نبود موجودات یا از بین رفتن آنها تا جائیکه به ماهیت وجود آنها مربوط می‏‌شود. این روز اجتناب‌ناپذیر و غیر قابل انکار است چنانچه درد زه زن حامله را فرد می‌‏گیرد آن روز نیز چنین است. برای بی‌‏ایمانان هیچ راه فراری از این داوری وجود ندارد.

۵:‏‏۴ بسیار حائز اهمیت است که توجه داشته باشیم ضمایر "ایشان" و "برای ایشان" در آیات قبلی به "شما" و "ما" در آیات بعدی تبدیل می‌‏شوند.

روز خداوند زمانی خواهد بود که غضب خدا بر دنیای نجات نیافتگان ریخته خواهد شد. ولی این برای ما چه مفهومی دارد؟ جواب این است که ما دیگر در خطر نیستیم چون دیگر در تاریکی نیستیم.

این روز همچون دزدی در شب می‌‏آید (آیه‌ی۲). تنها راهی که می‌‏تواند آن را تفسیر کرد همانا آمدن دزد است و تنها کسانی که در شب (تاریکی) بسر می‌‏برند در آن زمان غافلگیر نخواهد کرد چون آنها در ظلمت نیستند.

در خواندن این آیه برای بار اول به نظر می‌‏آید که روز خداوند ایمانداران را نیز غافلگیر می‌‏کند ولی نه مثل یک دزد. ولی اینطور نیست. آن روز چون دزد بر ایمانداران نخواهد آمد چون مقدسین هستند و در نور ابدی سالک هستند.

۵:‏۵ همه‌ی مسیحیان پسران نور و پسران روز هستند. آنها از شب و ظلمت نیستند. این حقیقت است که ایماندان را از داوری خدا بر دنیا به خاطر رد کردن فرزندش فرود خواهد آمد، مصون نگاه می‌‏دارد. داوریهای خداوند فقط بر کسانی وارد خواهد شد که از لحظاظ اخلاقی در تاریکی و از لحاظ روحانی در شب هستند و از خدا بیگانه می‌‏باشند.

وقتیکه در اینجا می‌‏گوید مسیحیان پسران روز هستند به این معنی نیست که آنها پسران روز خداوند می‌‏باشند. پسران روز بودن یعنی قومی که در قلمروی عدالت اخلاقی ساکن هستند. روز خداوند زمان داوری بر کسانی است که به قلمرو ظلمت متعلّق هستند.

۵:‏‏۶ . سه آیه‌ی بعدی ایمانداران را دعوت می‌‏کند تا بر طبق وضعیت عالی خود زندگی کنند این یعنی اعتدال و متانت. ما باید بر ضد وسوسه‌‏ها، تنبلی، رخوت و حواس پرتی هشیار باشیم. ما باید بطور مثبت برای بازگشت خداوند همواره هشیار باشیم.

بیداری در اینجا فقط به معنی بیدار بودن در گفتگوها نیست بلکه به همه چیز حتی خوردن و نوشیدن نیز اشاره می‌‏کند.

۵:‏‏۷ . در قلمروی طبیعی، خوابیدن با شب مقایسه می‌‏شود بنابراین در قلمروی روحانی، سهل‌‏انگاری نشانه‌ی شخصیت کسانی است که پسران ظلمت هستند که این یعنی نجات نیافتگان.

انسانها ترجیح می‌‏دهند که در شب مست شوند؛ آنها تاریکی را بیشتر از نور دوست دارند چون اعمالشان بد است (یوحنّا‏ ۳:‏‏۱۹). اسم "کلوپ شبانه" مربوط به همین الگوی نوشیدن و مست کردن در ظلمت شبانه می‌‏باشد.

۵:‏‏۸ . آنانی که از روز هستند باید در نور گام بردارند چنانچه او در نور ساکن است (اول یوحنّا‏ ۱:‏‏۷). این یعنی محکومیت و ترک کردن گناه، و فروتنی به هر شکل ممکن. این همچنین یعنی پوشیدن زره مسیحی و حفظ آن زره شامل جوشن ایمان و محبت و خودِ امید نجات است. به بیانی دیگر، زره‌ی مسیحی ایمان، محبت و امید است ـ سه اصل اساسی شخصیت مسیحی. ضروری نیست که به جزئیات خود و جوشن بپردازیم. پولس رسول به سادگی دارد می‌‏گوید که پسران نور باید زره‌‏ای محافظ برای حفظ یک زندگی دیندارانه را به تن داشته باشند. آنچه که ما را از فساد برای حفظ این دنیا که از طریق شهوت است حفظ می‌‏کند چیست؟ ایمان، یا توکل به خدا. محبت برای خداوند و یکدیگر. امید بازگشت مسیح.

۵:‏‏۹ ربوده شدن دو جنبه دارد، نجات و غضب. برای ایماندار به معنی تکیل نجات در آسمان است. برای بی‌‏ایمان به معنی راهنمایی در زمان غضب بر زمین می‌‏باشد.

از آنجائیکه ما از روز هستیم، خدا ما را تضمین نکرده است برای غضب بلکه بجهت تحصیل نجات و در زمان مصیبت عظیم ما که نجات یافته‌‏ایم بر زمین نخواهیم بود ـ برای همیشه از حضور گناه رهایی خواهیم یافت.

بعضی در اینجا غضب را اشاره به هلاکتی که بی‌‏ایمانان در جهنم از آن رنج خواهند برد درک کرده‏‌اند. البته این درست است که خدا ما را برای آن مقرر نکرده است ولی بی‌‏دلیل است که این تعلیم را در اینجا بیاوریم. پولس درباره‌ی جهنم سخن نمی‌‏گوید بلکه وقایع آینده‏‌ای که بر زمین اتفاق خواهند افتاد. متن با روز خداوند سر و کار دارد ـ بزرگترین دوره غضب در تاریخ انسان بر روی زمین (متی ۲۳:‏‏۲۱). ما کاری با جلاد نداریم بلکه سر و کارمان با نجات دهنده است.

بعضی می‌‏گویند که مصیبت عظیم شیطان است (مکاشفه۱۲:‏۱۲) و نه غضب خدا. ایشان می‌‏گویند که کلیسا غضب شیطان را تجربه خواهد کرد ولی از غضب خدا در حین بازگشت ثانوی مسیح رهایی خواهند یافت. بهر حال، آیات بعدی از غضب خدا و بره سخن می‌‏گوید و غضب ایشان در طی دوران مصیبت عظیم خواهد بود:‏ مکاشفه ۶:‏‏۱۶،‏۱۷؛ ۱۴:‏‏۹،‏۱۹؛ ۱۵:‏‏۱،۷؛ ۱۶:‏‏۱،‏۱۹.

۵:‏‏۱۰ این آیه بر ارزش والایی که خداوند ما عیسی مسیح برای رهایی ما از غضب پرداخته است تأکید می‌‏کند. او برای ما مُرد تا خواه بیدار باشیم و خواه خوابیده، همراه وی زیست کنیم.

دو راه برای فهم عبارت خواه بیدار باشیم و خواه خوابیده وجود دارد. بعضی محققیت آن را به معنا "مرده یا زنده" در زمان ربوده شدن درک می‌‏کنند. ایشان اشاره می‌‏کنند که دو نوع ایماندار در این زمان وجود خواهد داشت ـ آنانی که در مسیح مرده‌‏اند، و آنانیکه هنوز زنده هستند. بنابراین تعلیم این است که اگر چه ما در میان زندگان و مردگان در حیت بازگشت مسیح باشیم، با وی زیست خواهیم کرد. مسیحیان که می‌‏میردند هیچ چیز را از دست نمی‌‏دهند. خداوند این را به مارتا توضیح داد:‏ «من قیامت و حیات هستم؛ هر کس به من ایمان آرد، اگر مرده باشد زنده گردد (مسیحی که قبل از ربوده شدن مرده باشد از میان مردگان قیام خواهد کرد). و هر که زنده باشد و به من ایمان آورد (ایمانداری که در زمان ربوده شدن زنده باشد) تا به ابد نخواهد مُرد (یوحنّا‏ ۱۱:‏‏۲۵،‏۲۶).

نظریه دیگری که بوسیله محقّقین پیشنهاد شده است این است که بیدار و خوابیده یعنی "هشیار یا دنیوی". به بیانی دیگر، پولس دارد می‌‏گوید که اگر چه ما از لحاظ روحانی آگاه یا ناآگاه باشیم، برای ملاقات خداوند بالابرده خواهیم شد. نجات ابدی ما بستگی به زیرکی ما در حین زندگیمان بر روی زمین ندارد. اگر ما حقیقتاً تغییر گرایش داده باشیم، با او تا به ابد زیست خواهیم کرد و این اتفاق از زمان بازگشت مجدد او شروع خواهد شد. وضعیت روحانی ما پاداشهای ما حکم می‌‏دهد ولی نجات ما به ایمان به مسیح به تنخایی بستگی دارد.

آنانیکه نظریه دوم را قبول می‌‏کنند اشاره دارند که کلمه‌ی بیدار همان کلمه‌‏ای است که در آیه‌ی ۶، هشیار ترجمه شده است. کلمه‌ی خوابیده در آیات ۶و۷ به معنی ناآگاهی از چیزهای ملکوتی و منطبق با دنیا (شراب) می‌‏باشد ولی این همان کلمه‌‏ای نیست که در ۴:‏‏۱۳،‏۱۴،‏۱۵ به معنای مرگ آمده است.

۵:‏‏۱۱ . در تصویر زیبایی که از نجات داریم و در محبت عظیمی که برای نجات دهنده داریم و در نور آمدن قریب‏‌الوقوع او ما باید یگدیگر را با تعلیم و نصیحت و پند، ترغیب و تشویق کنیم و باید یکدیگر را با کلام خدا و محبت بنا کنیم. چون ما در ابدیت با هم زیست خواهیم نمود باید با یکدیگر و برای یکدیگر در یگانگی زیست کنیم.

ج ـ نصایح مختلف به مقدسین (۵:‏‏۱۲ـ۲۲)

۵:‏‏۱۲ شاید مشایخ کلیسای تسالونیکیه آنانی را که کم کاری نموده و از روی بیکاری پدسه می‌‏زدند توبیخ کرده بودند. و هیچ شکی نیست که آنها توبیخ مشایخ را نیز نپذیرفته بودند. برای همین بود که پولس می‌‏خواهد ایمانداران از مشایخی که آنها را هدایت می‌‏کند اطاعت کنند.

وقتیکه پولس از مقدسین می‌‏خواهد که بشناسند آنانی را که در میان ایشان زحمت می‌‏کشند منظورش این است که به آنها و راهنمایی‏‌های روحانی‌‏شان احترام گذاشته و اطاعت کنند. این از کلمات روبرو روشن می‌‏شود:‏ «و پیشوایان شما در خداوند بوده، شما را نصیحت می* ۱#‏کنند». مشایخ، شبانانی هستند که به گوسفندان خدا خدمت می‌‏کنند. مسئولیت آنها تعلیم، هشدار و نصیحت و رهبری است.

این آیه یکی از بسیاری از آیاتی است که در عهدجدید برای نشان دادن این وجود دارد که در کلیسای رسولان یک نفر حاکم و همه کاره نبوده است. گروهی از مشایخ در هر جماعت کلیسایی وجود داشته‏‌اند. چنانچه دنی ( Denney ) توضیح می‌‏دهد:‏

در تسالونیکیه هیچ رئیس و هیچ خادمی در مفهوم امروزی آن وجود نداشت که مسئولیت همه چیز را بر عهده داشته باشد؛ ریاست در دستان عده‌‏ای از انسانها بود.

بهر حال، عدم یک شبانی در کلیسای رسولان، قانون همه شبانی در کلیسا را نیز تأکید نمی‌‏کند. جماعت کلیسایی نباید خود کامه یا اشراف‏‌سالار باشند.

۵:‏‏۱۳ . مشایخ به عنوان نمایندگان خداوند خدمت می‌‏کنند. کار ایشان کار خداست. برای این دلیل به آنها می‌‏بایست محبت و احترام زیادی نهاد. توضیح "و با یکدیگر صلح کنید" یک نوشته اتفاقی نیست. اکثر مشکلات مسیحیان در همه جا عدم صلح با یکدیگر است. هر ایمانداری در خودش به اندازه کافی جسمانیت دارد تا بتواند در کلیسا تفرقه و خرابی ایجاد کند. فقط زمانی که ما بوسیله‌ی روح‌‏القدس تجهیز شویم می‌‏توانیم با محبت و افتادگی و مهربانی و تحمل و بخشش، صلح را ایجاد کنیم. تهدید مشخصی که برای صلح پولس راجع به آن هشدار می‌‏دهد تشکلات و گروه‌‏گرایی در اطراف مشایخ انسانی است.

۵:‏‏۱۴ به نظر می‌‏آید که این آیه خطاب به رهبران روحانی جماعت کلیسایی باشد؛ این آیه بدیشان می‌‏گوید که چگونه با مشکلات برادران کنار بیایند:‏

۱. سرکشان را تنبیه نمایید ـ آنانی که با جماعت همراه نشده و اصرار دارند که بوسیله‌ی رفتار غیر مسئولانه خود به صلح ضربه وارد سازند. در اینجا سرکشان کسانی هستند که از کار کردن سرباز می‌‏زدند. ایشان مانند کسانی هستند که در دوم تسالونیکیان ۳:‏‏۶ـ۱۲ راجع به ایشان توضیح داده شده است که ناهنجار رفتار نموده و کار نمی‌‏کردند بلکه فضول می‌‏باشند.

۲. کوتاه دلان را دلداری دهید ـ آنانی که دائماً برای بلند شده از مشکلات و سختی‌‏هایشان نیاز به تشویق و ترغیب دارند و برای خداوند قاطعانه حرکت نمی‌‏کنند.

ترجمه کینگ جیمز ( KJV )، کم عقل را عنوان می‌‏کند. اُکینجا می‌‏گوید:‏ «اگر این کلمه به معنی کم عقل باشد ما هنوز هم می‌‏توانیم آنها را دلداری دهیم. به نظر می‌‏آید آنها وقتی انجیل موعظه می‌‏گردید جمع می‌‏شدند». و آیا این یک تکریم برای انجیل نیست و کلیسای مسیحی نمی‌‏باشد؟ حداقل یک مکان وجود دارد که چنین افرادی می‌‏توانند دلسوزی، محبت و رسیدگی بیابند.

۳. ضُعَفا را حمایت کنید ـ این یعنی کمک به آنانی که از لحاظ روحانی، جسمانی و اخلاقی ضعیف هستند. کمک روحانی به کسانی که از لحاظ ایمانی ضعیف هستند در واقع منظور اصلی این گفته است و ما نباید از آن مفهوم کمک مالی را بیرون بکشیم.

۴. با جمیع مردم تحمل کنید ـ نشان دادن فیض بردباری وقتیکه دیگران به عصبانیت و تحریک کردن گرایش دارند.

۵:‏‏۱۵ حالا پولس با همه‌ی مسیحیان صحبت می‌‏کند و آنها را از هرگونه تفکر تلافی جویانه منع می‌‏کند. عکس‌‏العمل طبیعی در قبال ضربه خوردن، ضربه زدن است. ولی یک مسیحی باید در چنان ارتباطی با خداوند عیسی باشد که به صورتی فوق‌‏العاده عکس‌‏العمل نشان دهد. به بیانی دیگر، او از روی غریزه مهربانی و محبت به دیگر ایمانداران و حتی بی‌‏ایمانان نشان می‌‏دهد.

۵:‏‏۱۶ شادی می‌‏تواند تجربه همیشگی یک مسیحی باشد حتی در سخت‏‌ترین شرایط چون مسیح منشا و دلیل شادی می‌‏باشد و مسیح کنترل کننده شرایط است. بطور اتفاقی، "پیوست شادمان باشید" در نسخه یونانی عهد جدید کوتاه‏‌ترین آیه است در حالیکه "عیسی بگریست" کوچکترین آیه در ترجمه انگلیسی است.

۵:‏‏۱۷ دعا باید یک رفتار همیشگی برای مسیحیان باشد ـ نه اینکه او نسبت به همه‌ی وظایف خود بی‌‏خیال شده و خود را تماماً به دعا بسپارد. او در زمانهای مشخص دعا می‌‏کند؛ همچنین هر وقت که نیاز باشد او دعا خواهد نمود؛ و از ارتباط با خداوند بوسیله دعا نیز لذت خواهد برد.

۵:‏‏۱۸ شکرگزاری از خدا باید احساس بومی مسیحیان باشد. اگر رومیان ۸:‏‏۲۸ درست است پس می‌‏باید قادر باشیم که خداوند را در همه شرایط و در هر وقت و برای همه چیز شکر کنیم.

این سه رفتار نیکو به کلیسای مسیح به ترتیب فرمان داده شده‌‏اند. اینها اراده خدا در حق ما در مسیح عیسی را به ما نشان می‌‏دهند. کلمات در مسیح عیسی به یاد ما می‌‏آورد که او این چیزها را در حین زندگی و خدمت زمینی خود به ما تعلیم داده و بر طبق آنچه که تعلیم می‌‏داد رفتار نیز می‌‏نمود. بوسیله تعلیم و نمونه او، ما می‌‏توانیم اراده خدا را راجع به شادی، دعا و شکرگزاری را که در مسیح برایمان مکشوف شده است نظاره‏‌گر باشیم.

۵:‏‏۱۹ چهار آیه بعدی به نظر با رفتار در جماعت کلیسایی سروکار دارند.

روح را اطفا کردن یعنی سرکوب کردن کار ا در حدود انسانی و مانع شدن در برابر او. گناه، روح را اطفا می‌‏کند. سنتها روح را اطفا می‌‏کنند. قوانین انسانی و آداب و رسوم در پرستش، روح را اطفا می‌‏کنند. شقاق، روح را اطفا می‌‏کند. شخصی گفته است:‏ «نگاه‏‌های سرد، کلمات تحقیرآمیز، سکوت، بی‌‏اعتنایی نیز روح را اطفا می‌‏کند درست چنانچه عیبجویی و عدم همدردی به اطفا روح منجر می‌‏شوند». (ریرای Ryrie) می‌‏گوید که روح زمانی اطفا می‌‏شود که خدمت وی در کلیسا یا جمع منع شود.

۵:‏‏۲۰ . اگر ما این آیه را به آیه قبلی مربوط بسازیم، سپس تعلیم اینگونه می‌‏شود که اگر ما نبوتها را خوار بشماریم در واقع روح را اطفا کرده‌‏ایم. برای مثال، برادر جوانی ممکن است جمله‌ی ناهنجاری را در جمع بگوید. بوسیله انتقاد کردن از او بطوری که وی از خدمتش برای مسیح شرمنده شود ما روح را اطفا می‌‏کنیم.

در مفهوم اصل عهد جدیدی، نبوت یعنی سخن کفتن با کلام خدا. گفتار الهام شده انبیا برای ما در کتاب‌‏مقدس عنوان شده است. در مفهوم دوم، نبوت یعنی گفتن فکر خدا که برای ما در کتاب‌‏مقدس مکشوف گردیده است.

۵:‏‏۲۱ ما باید آنچه که می‌‏شنویم ارزیابی کرده و آنچه نیکو است و درست و راست را حفظ کنیم. معیار ما برای آزمایش تعالیم و موعظات، کلام خداست. سوءاستفاده و تجاوزاتی در طول زمان می‌‏تواند پیش آیه خصوصاً در جایی که برای سخن گفتن برادران مختلف، روح آزاد باشد. ولی اطفا روح راهی برای علاج این تجاوزات نمی‌‏باشد.

چنانچه دکتر دِنی نوشته است:‏

یک جلسه باز، در آزادی بوت و در جمعی که هر کس می‌‏تواند برطبق آنچه روح می‌‏بخشد سخن گوید یکی از نیازهای ضروری کلیسای جدید است.

۵:‏‏۲۲ . از هر نوع بدی احراز نمایید می‌‏توانند به معنی زبانها، تعالیم و نبوتهای غلط باشد یا می‌‏تواند به مفهوم بدی در معنی عام آن باشد.

ای.تی.پیرسون ( Pierson ) اشاره می‌‏کند که هفت ساختار فکری برای مسیحیان در آیات ۱۶ـ۲۲ وجود دارد:‏

۱. ساختار پرستشی (۱۶). یافتن همه‌ی رفتارهای مناسب برای پرستش خدا.

۲. ساختا دعایی (۱۷). دعا نباید هرگز نامناسب و بی‌‏هدف باشد.

۳. ساختار شکرگزاری (۱۸). حتی در شرایطی که جسممان در وضعیت خوبی نیست.

۴. ساختار روحانی (۱۹). ایماندار باید پر از آزادی باشد و این در درون او دیده شود.

۵. ساختار تعلیمی (۲۰). هر طریقی که خدا برای استفاده ما برگزیده.

۶. ساختار یهودی (۲۱). با اول یوحنّا‏۴:‏‏۱ مقایسه کنید. همه چیز را بوسیله کلام خدا امتحان کنید.

۷. ساختار مقدس (۲۲). اگر بدی در ذهن شماست، از آن آزاد شوید.

۴ ـ تحیات پایانی به تسالونیکیان (۵:‏‏۲۳ـ۲۸)

۵:‏‏۲۳ حالا پولس برای تقدیس مسیحیان دعا می‌‏کند. منشا این دعا خدای سلامتی است. مجال تقدیس در کلمات بالکل یافت می‌‏شود که یعنی همه‌ی قسمتهای وجود.

این آیه بوسیله بعضی برای اثبات آموزه «تقدیس» کلی در خدمت بکار برده شده است ـ که یک ایماندار می‌‏تواند در این زندگی خود کاملاً بی‏‌عیب و بی‌‏گناه باشد. بهر حال، این آن چیزی نیست که پولس دعا می‌‏کرد بلکه او دعا کرد که خود خدای سلامتی شما را بالکل مقدس گرداند. او برای از بیخ کنده شدن گناه و طبیعت گناه‌آلود دعا نکردن بلکه تقدیس که همه‌ی بخشهای وجود ایماندار را فرا بگیرد ـ روح و جان و بدن.

نكاتي در باب تقدیس

چهار مرحله برای تقدیس در عهدجدید آمده است که تغییر گرایش، تغییر وضعیت، تغییر عملکرد یا روند و کمال می‌‏باشد.

۱. حتی قبل از اینکه شخصی نجات یابد، در وضعیتی از امتیاز ظاهری جدا می‌‏شود. بنابراین ما در اول قرنتیان ۷:‏‏۱۴ می‌‏خوانیم که شوهر بی‌‏ایمان بوسیله زن ایماندار مقدس می‌‏شود. این تقدیس قبل از تغییر گرایش می‌‏باشد.

۲. هرگاه شخصی تولد تازه می‌‏یابد، از لحاظ وضعیتی بوسیله پرهیزکاری و احادش با مسیح تقدیس می‌‏شود. این یعنی که او از دنیا برای خدا جدا می‌‏شود. این امر به متونی مثل اعمال رسولان ۲۶:‏‏۱۸؛ اول ‏قرنتیان ۱:‏‏۲؛ ۶:‏‏۱۱؛ و دوم‏تسالونیکیان ۲:‏‏۱۳؛ عبرانیان ۱۰:‏۱۰، ۱۴ اشاره دارد.

۳. ولی پس از آن تقدیس مبنی بر پیشرفت و روند وجود دارد. این جدا شدن ایماندار برای خدا از دنیا و گناه در زمان حال است. این روندی است که بوسیله آن شخصی هر چه بیشتر به شباهت مسیح در می‌‏آید. این تقدیس است که پولس در اینجا برای تسالونیکیان مد نظر دارد. این امر همچنین در اول‏تسالونیکیان ۴:‏‏۳،‏ ۴؛ دوم تیموتائوس ۲:‏‏۲۱ نیز یافت می‌‏شود. این بوسیله روح‌‏القدس زمانیکه ما مطیع کلام خدا می‌‏شویم روی می‌‏دهد (یوحنّا‏ ۱۷:‏۱۷ ، دوم قرنتيان ۱۳:‏‏۱۸). چنین تقدیس عملی، روندی است که باید تا زمانیکه ایماندار بر زمین است ادامه بیابد. یک ایماندار هرگز به درجه کمال یا بی‌عیبی بر روی زمین نخواهد رسید ولی باید همیشه برای رسیدن به این هدف تلاش کند.

۴. تقدیس کامل به آخرین وضعیت ایماندار در بهشت اشاره می‌‏کند. وقتیکه او می‌‏رود که با خداوند باشد از گناه برای همیشه کاملاً آزاد خواهد شد (اول یوحنّا‏ ۳:‏‏۱ـ۳).

پولس رسول همچنین برای محافظت تسالونیکیان دعا می‌‏کند. این حفاظت باید شامل کل شخصیت ایشان گردد ـ روح و جان و بدن. به این ترتیب توجه نمایید. انسان همیشه می‌‏گوید جسم، جان و روح. خدا همیشه می‌‏گوید روح، جان و جسم. در خلقت اصل روح در درجه اول اهمیت بود و جسم آخر. گناه ترتیب را بر هم زد؛ انسان برای جسم زندگی می‌‏کند و روح را نادیده می‌‏گیرد. وقتیکه ما برای دیگری دعا می‌‏کنیم، باید ترتیب کتاب‏‌‏مقدس را دنبال کنیم و تشکیلات روحانی را قبل از نیازهای جسمانی قرار دهیم.

از این آیه و آیات دیگر واضح ایت که ما موجوداتی سه جزیی هستیم. روح ما بخش است که ما را قادر می‌‏سازد تا با خدا ارتباط داشته باشیم. جان ما با احساسات، آرزوها، تأثیرات و گرایشات ما سر و کار دارد (یوحنّا‏ ۱۲:‏‏۲۷). جسم ما خانه‌‏‏ای است که شخصیت ما در آن ساکن می‌‏باشد (دوم قرنتيان ۵:‏‏۱).

همه‌ی قسمتهای ما نیاز به حفظ شدن کلی دارند. مفسری راجع به نیازهای تقدیس این نظریات را پیشنهاد کرده است:‏

۱. روحی که همه چیز می‌‏تواند آن را آلوده سازد (دوم قرنتيان ۷:‏‏۱)؛ هر چیزی می‌‏تواند مانع شهادت روح‌‏‏القدس در ارتباط ایماندار با خدا شود (رومیان ۸:‏‏۱۶)؛ یا هر چیزی را که مانع پرستش می‌‏شود (یوحنّا‏ ۴:‏‏۲۳؛ فیلپیان ۳:‏۳).

۲. جانی که از (الف) افکار بد سرچشمه می‌‏گیرد (متی ۱۵:‏‏۱۸،‏۱۹ افسسیان ۳:‏۲)؛ و اشتهای جسمانی که بر ضد آن می‌‏جنگد (اول پطرس۲:‏‏۱۱) و (پ) کشمکش و درگیری (عبرانیان ۱۲:‏‏۱۵).

۳. بدنی که (الف) ناپاک است (اول تسالونيكيان ۴:‏‏۳ـ۸) و (ب) برای کارهای بد از آن استفاده می‌‏شود (رومیان ۶:‏‏۱۹). بعضی انکار می‌‏کنند که یک بی‌‏‏ایمان، روح داشته باشد. شاید آنها بر این اساس این امر را مطرح می‌‏سازند که روح آنها حقیقتاً مرده است (افسسیان ۲:‏‏۱). بهر حال این حقیقت که نجات نیافتگان از لحاظ روحانی مرده‏‌‏اند به این معنی نیست که آنها روح ندارند. این بدین معنی است که ایشان مرده‏‌‏اند البته بتا جاییکه به خدا مربوط است. روحهای ایشان نشان خیلی زنده باشد ولی برای مثال حکمه‌ی پوشیده برای آنها بکار رفته است ولی آنها نسبت به خدا مرده‏‌‏اند.

لنسک ( Lenski ) هشدار می‌‏دهد:‏

بسیاری با یک مسیحیت جزئی قانع می‌‏شوند و بعضی از قسمتهای زندگیشان هنوز با جهان پیش می‌‏رود. هشدارهای مداوم رسولان به ما طبیعتمان را یادآور می‌‏شود بنابراین هیچکس از ما نمی‌‏توانیم از تقدیس فرار کنیم.

دعا پیش میرود تا به جایی می‌‏رسد که پولس رسول آرزو دارد تقدیس خدا همه‌ی قسمتهای وجود و شخصیت ایمانداران را در بر گرفته و ایشان در وقت آمدن خداوند ما عیسی مسیح مقدس و بی‏‌‏عیب محفوظ باشند. این به نظر اشاره به تحت داوری مسیح دارد که پیش از ربوده شدن خواهد آمد. در آن زمان شخصی ایماندار مسییحی برای زندگی و خدمت و شهادت خود پاداش می‌‏گیرد و یا پاداش گرفته یا از نگرفتن پاداشها رنج می‌‏برد.

۵:‏‏۲۴ . چنانچه در ۴:‏‏۳ آموختیم، تقدیس ما اراده خداست. او ما را دعوت نموده تا در نهایت در حضور او بی‌‏‏عیب بایستیم. او که این عمل را در ما آغاز نموده، آن را به پایان خواهد رسانید (فیلیپیان ۱:‏‏۶). او که ما را دعوت کرده است امین می‌ ‏باشد.

۵:‏‏۲۵ . چنانچه پولس به پایان نامه‌‏‏اش نزدیک می‌‏شود، از مقدسین می‌‏خواهد که برایش دعا کنند. او هرگز دعا را نادیده نمی‌‏گیرد و ما نیز نباید این کار ار انجام دهیم. دعا نکردن برای همکار ایماندار گناه است.

۵:‏‏۲۶ سپس او از همه‌ی برادران می‌‏خواهد که یکدیگر را به بوسه‌ی مقدسانه تحیت نمایدند. در آن زمان، این طریقه معمول تحیّات بود. در بعضی از کشورها هنوز بوسیدن مرد با مرد و زن با زن مرسوم می‌‏باشد. در حالیکه در بعضی از فرهنگها برعکس است و مرد و زند یکدیگر را می‌‏بوسند. ولی عملی بیش از بوسه می‌‏تواند موجب لغزش شخص شود.

بوسه بوسیله‌ی خداوند به عنوان شکلی تأیید شده از تحیّت یا تعلیم بوسیله‌ی رسولان به عنوان اصلی لازم داده نشده است. کتاب‏‌‏مقدس به وضوح دیگر اشکال تحیّت گفتن را در جاییکه بوسه می‌‏تواند منجر به لغزش جنسی شود مجاز می‌‏شمارد. روح خدا در پی محافظت از ماست و براین تأکید می‌‏کند که بوسه باید مقدسانه باشد.

۵:‏‏۲۷ . پولس رسول بطور رسمی حکم می‌‏کند که این رساله برای جمیع برادران مقدس خوانده شود. دو مورد در اینجا باید مورد توجه واقع شود:‏

۱. پولس نامه را با اقتدار کلام خدا اعطا کرده است. عهدعتیق در کنایس و در جمع خوانده می‌‏شد، حالا این رساله باید با صدای بلند در کلیساها خوانده شود.

۲. کتاب‌‏‏مقدس برای همه‌ی مسیحیان است و نه فقط در چرخه‏ای یا سطحی خاص. این حقیقت است برای همه‌ی مقدسین.

دنی ( Denney ) حکیمانه می‌‏گوید:‏

هیچ چیزی که برای نیل به حکمت یا نیکویی انسان باشد وجود ندارد که بوسیله‌ی انجیل نقض شود؛ و هیچ چیز در کلیسا مانع این چیزها نمی‌‏شود بلکه نوشته‏‌‏های مقدس و استفاده از آنها ما را تشویق می‌‏کنند که حکمت را تحصیل کنیم پس می‌‏بایست این نوشته‌‏‏ها برای همه‌ی برادران خوانده شوند.

توجه داشته باشید که در آیات ۲۵ـ۲۷ ما سه کلید برای یک زندگی مسیحی موفق داریم:‏ (۱) دعا(آیه‌‏ی ۲۵)؛ (۲) محبت برادران، در مورد مشارکت حرف می‌‏زند (آیه‌‏ی ۲۶)؛ (۳) خواندن کلام خدا (آیه‌‏ی ۲۷).

۵:‏‏۲۸ بالاخره ما پایان اختصاصی پولس را داریم. او نامه‌ی اول خود به تسالونیکیان را با صفین آغاز نمود و حالا آن را با همان محتوا به اتمام می‌‏رساند. مسیحیت پولس رسول، فیض از آغاز تا انتها می‌‏باشد. آمین.