Persian Scripture

۳. تشویق به اتحاد بر پایه نمونه فروتنی و قربانی مسیح (۲‌:‏۱-‏۱۶)

اگر چه کلیسای فیلپی از بسیاری لحاظ نمونه بود و پولس دلایلی برای تحسین صمیمانه مقدسین آن داشت، ولی گرایشی مخفی به کشمکش در میان ایشان وجود داشت. اختلاف عقیده‌­ای بین دو زن بنامهای اَفودیّه و سنتیخی وجود داشت (۴‌:‏۲). خوب است که این امر را در زهن خود نگاه داریم چون به ما کمک خواهد کرد از آنجا که در باب ۲ پولس رسول مستقیماً به دلیل و راه حل منازعه در میان قوم خدا می­‌پردازد.

۲‌:‏۱ اگر در این آیه همان اگر شک داشتن نیست، بلکه اگر بحث می‌­باشد. این آیه ۴ موردی را که ایمانداران باید در هماهنگی و مشارکت با یکدیگر بدانها توجه داشته باشند ذکر می‌­کنند. پولس رسول در جواب می‌­گوید:‏ «از آنجا که در مسیح تسلی زیادی هست و محبت او بسیار قانع‌­کننده است و روح‌القدس همه ما را با هم در چنان شراکتی فوق‌­العاده قرار می­‌دهد و از آنجا که شفقت و رحمت در مسیحیت تا حد اعلا بالاست ما باید قادر باشیم همگی در اتحادی شاد با یکدیگر زیست کنیم.»

مِیِر این چهار انگیزه را این چنین توصیف می­‌کند‌:‏

۱. قدرت قانع‌کننده مسیح.
۲. مراقبت رئوفانه‌­ای که مسیح می‌­بخشد.
۳. مشارکت روح.
۴. شفقت و رحمت.

واضح است که پولس رسول تقاضای اتحادی بر پایه وفاداری به مسیح و پری روح‌­القدس دارد. با همه اینها کسانی که در مسیح هستند به عنوان اعضای بدن او باید در اهداف، همدلی، هماهنگی و محبت متحد باشند.

۲‌:‏۲ اگر این بحثهای مذکور باری بر فیلپیان نهاده بود پولس بر پایه آن بحثها، بار خود را به یاد نمی­‌آورد، چونکه ایشان باید خوشی او را کامل می‌­گردانیدند. تا این موقع فیلپیان به راستی پولس را خوش ساخته بودند. او حتی برای لحظه­‌ای هم این را انکار نکرد، ولی حالا او می‌­خواهد که ایشان نیز از فنجان خوشی او بچشند تا خود نیز لبریز شوند. ایشان می­‌توانستند این کار را با فکر کردن با هم و محبت نمودن همدیگر به یکدل و داشتن یک دل و یک فکر انجام دهند.

آیا این امر بدین معناست که از همه مسیحیان انتظار می‌­رود مثل هم فکر کنند و عمل نمایند؟ کلام خدا در هیچ قسمت چنین چیزی نمی‌­گوید. اگر چه ما در اصول اساسی ایمان مسیحی قطعا انتظار داریم که با هم موافق باشیم، بدیهی است که در بسیاری از مسائل کوچک عقاید مختلفی وجود داشته باشد. یکنواختی و اتحاد با هم فرق دارند. این امر امکانپذیر است که ما اتحاد داشته باشیم ولی یکنواختی نه. اگر چه ما ممکن است در مسائل کوچک موافق یکدیگر نباشیم، ولی می‌­توانیم عقایدمان را برای خودمان نگاه داریم و این کار را در جائی که هیچگونه اصل اخلاقی و اساسی مطرح نیست می­‌توانیم برای نیکوئی به دیگران این کار را انجام دهیم.

یک فکر بودن به معنای داشتن فکر مسیح است برای دیدن چیزهائی که او می‌­تواند ببیند و عملی که او انجام می‌­دهد. و همان محبت به معنای ابراز همان محبتی است که مسیح خداوند به ما ابراز کرد، محبتی که به بهائی که باید پرداخت می‌­نمود توجه نداشت. یک دل بودن به معنای کار کردن با همدیگر در هماهنگی برای رسیدن به یک هدف می‌­باشد. بالاخره، یک فکر بودن به معنای عمل کردن با چنان نظمی است که نشان دهد فکر مسیح است که فعالیت‌­های ما را برقرار می‌­سازد.

۲‌:‏۳ هیچ چیز نباید از راه تعصب و عُجب انجام شود، چون اینها دو دشمن بزرگ اتحاد در میان قوم خدا هستند. تعصب داشتن انگیزه اول بودن است و به بهای آن هم هیچ توجهی ندارد. عُجب از غرور و خودنمایی صحبت می­‌کند. هر جائی که شما انسانهایی را ببینید که مردم دور خود جمع کرده­‌اند و علائق و نظرات خود را بدیشان تحمیل می­‌کنند پس می­‌توانید بفهمید که در آنجا بذر نزاع و رقابت وجود دارد. چاره این مطلب را می‌توان در پایان آیه ملاحظه کرد. بلکه با فروتنی، دیگران را از خود بهتر بدانید. این امر بدین معنا نیست که ما باید جنایتکاران را از نظر شخصیت اخلاقی بهتر از خود بدانیم، بلکه ما باید برای دیگران به دور از تعصب زندگی کنیم و علائق ایشان را بر علائق خود ارجحیت دهیم. ما می‌­توانیم این درخواست ساده کلام خدا را بخوانیم ولی عمل کردن به آن چیز دیگری است. دیگران را بهتر از خود دانستن برای فکر بشری کاملاً بیگانه می‌­باشد و شما آن را با قدرت خودتان نمی‌­توانید انجام دهید. فقط به وسیله ساکن شدن و تجهیز شدن روح‌­القدس است که شخص می­‌تواند دیگران را از خود بهتر بداند.

۲‌:‏۴ هر یک از شما ملاحظه کارهای خود را نکند، بلکه هر کدام کارهای دیگران را نیز. دیگران یعنی قوم خدا. کلمه دیگران به نوعی کلید این باب است. این امر چنین است که ما زندگی خود را با خدمتی وفادارانه به دیگران وقف می‌­کنیم و بر نزاع و غرور انسانی خود غلبه می‌­یابیم.

دیگران، خداوند، بلی دیگران.
بگذار این شعار من باشد
به من کمک کن تا برای دیگران زیست کنم
تا بتوانم مثل تو زندگی کنم
-‏چارلز مگسفر

۲‌:‏۵ پس همین فکر در شما باشد که در مسیح عیسی نیز بود. پولس حالا می‌­خواهد در مقابل چشمان فیلپیان، نمونه خداوند عیسی مسیح را قرار دهد. مسیح چه نمونه‌­ای از خود برجای گذاشت؟ رفتار او بر دیگران را چه چیزی تعیین می‌­کرد؟ گای کینگ به خوبی فکر خداوند عیسی را این طور توصیف کرده است:‏ (۱) فکر فداکار. (۲) فکر قربانی. (۳) فکر خدمتی. خداوند عیسی همواره به فکر دیگران است.

او برای رنجهای خود اشک نریخت.
ولی برای رنجهای ما خونش بریخت.
-‏چارلز گابریل

۲‌:‏۶ وقتی می­خوانیم که مسیح عیسی در صورت خدا بود می‌­آموزیم که او از ازل خدا بوده است. این آیه بدین معنا نیست که او شبیه خدا بود، بلکه او عملا خدا است و این از اصلی­ترین حقایق کلام می‌­باشد.

ولی او دزدی را با خدا برابر ننمود. در اینجا نهایت اهمیت در تفاوت بین تساوی شخصیت و تساوی شرایط با خدا می­‌باشد. مسیح در شخصیت خود همیشه با خدا مساوی بوده، هست و خواهد بود. برای او محال است که از آن کوتاه بیاید. مساوی بودن در شرایط چیز دیگری است. مسیح از ازل در شرایط مساوی با خدای پدر بوده است و از شکوه و جلال آسمان لذت می‌­برد. ولی او این شرایط را غنیمت نشمرد، بلکه در زمانی که دنیای گم شده بشر محتاج به نجات بود، او شرایط مساوی خود با خدا را برای پرداخت بهای نجات جهان رها کرد، راحتی خوشی‌‌های آسمان. او شرایط خود را غنیمت نشمارد.

بنابراین او تصمیم گرفت که به این جهان بیاید و تجاوزات و خطایای گناهکاران را بر خود متحمل شود. خدای بر پدر هرگز آب دهان انداخته نشد و هرگز او را نزدند، هرگز او را مصلوب نشد. در این مفهوم، پدر از پسر بزرگتر بود، نه در شخصیت، بلکه در شرایط و در مفهوم زندگی که در زمین داشت. عیسی این تعلیم را در یوحنا ۱۴‌:‏۲۸ عنوان کرد:‏ «اگر مرا محبت می‌­نمودید، خوشحال می‌­گشتید که گفتم نزد پدر می­روم زیرا که پدر بزرگتر از من است.» به بیانی دیگر شاگردان باید خوشحال می‌­شدند که می­‌شنوند او دارد به اسمان و خانه آسمانی باز می‌­گردد. در آن مفهوم، پدر او بزرگتر بود. ولی زمانی که او به اسمان بازگشت، با پدر در شرایط او نیز همانند شخصیتش که یکی بود مساوی می­‌گردید.

گیفورد (Gifford) توضیح می‌­دهد‌:‏

بنابراین مسئله طبیعت یا ذات در میان نیست، بلکه شرایط هستی که در قسمت دوم عبارت توضیح داده شده است. [ «که چون در صورت خدا بود، با خدا برابر بودن را غنیمت نشمارد.» ] و یک جنبه از هستی او یعنی شرایطش تغییر کرد ولی طبیعت او لزوما هیچ تغییری نکرد. بیائید به مثل خود پولس در دوم قرنتیان ۸‌:‏۹ نگاهی می‌­اندزیم:‏ «هر چند دولتمند بود برای شما فقیر شد تا شما از فقر او دولتمند شوید.» در اینجا تغییری در شرایط وجود دارد و نه در ذات. وقتی که یک مرد فقیر ثروتمند می­‌گردد شرایط او عوض می­‌شود ولی نه ذات او به عنوان یک مرد. پسر خدا هم همینطور است. او از شرایط دولت و جلال که با ذات طبیعی و الهی او کاملاً جور بود به جهت ما نزول کرد و در حیات بشری و در شرایطی حقیرتر و سطح پائین­‌تری که با تجسمش در وجود انسانی به هم تنیده شد قرار گرفت.

۲‌:‏۷ لیکن خود را خالی کرد. در ترجمه تحت‌­اللفظی این است:‏ «لیکن خود را خالی کرد.» این سوال فوراً پیش می‌‌آید:‏ «خداوند عیسی خود را از چه چیزی خالی کرد؟»

در جواب این سوال باید خیلی مواظب باشیم. بشر سعی کرده است که خالی شدن مسیح را به صفات الهی او نسبت دهد. برای مثال خداوند وقتی روی زمین بود دیگر قدرت مطلق یا دانش مطلق نداشت. او دیگر در همه جا در آن واحد حاضر نبود. ایشان می‌­گویند که او داوطلبانه این صفات الهی را از خود خالی کرد و به عنوان یک انسان به زمین آمد. بعضی حتی می‌گویند که او خود را مثل همه انسانها محدود کرد و قادر بود که خطا کند و نظرات و افسانه­‌های انسانی را بپذیرد.

ما این را کاملاً رد می‌­کنیم. خداوند عیسی هیچکدام از صفات الهی خود را وقتی که به زمین آمد ترک نکرد.

او همچنان دانایی مطلق بود. او همچنان حاضر مطلق بود و او همچنان قادر مطلق بود.

کاری که او انجام داد این بود که خودش را از شرایط مساوی با خدا بودن در جلال و اولوهیتی که در جسم انسانی‌­اش تنیده شده بود خالی کرد. جلال او در وجودش بود اگر چه مخفی بود ولی نور آن بنابر ضرورت می‌‌درخشید، همان طور که در کوه تبدیل هیأت دیدیم. هیچ لحظه بر روی زمین وجود نداشت که او همه صفات الهی را در خود نداشته باشد.

او نمایش آسمانی خود را کنار گذاشت،
و ذات الهی خود را در پوته‌­ای خاکی مخفی کرد،
و در آن لباس محبت شگفت‌­انگیز خود را نشان داد،
و به عمانی رسید که هرگز از او گرفته نشده بود.

چنان که قبلا نشان داده شد، باید در توضیح دادن این کلمات خیلی مواظب باشیم:‏ «او خود را خالی کرد.» ایمن­‌ترین روش این است که اجازه بدهیم عبارات بعدی توضیح را میسر بسازند. او خودش را خالی کرده، صورت غلام را پذیرفت و در شباهت مردمان شد. به بیانی دیگر، او خود را به وسیله برگرفتن چیزی که قبلا هرگز نداشت خالی کرد -‏یعنی انسانیت. او اولوهیتش را کنار نگذاشت، فقط جای خود را در آسمان ترک کرد و این موقتی بود.

اگر او یک انسان معمولی بود، این یک عمل خالی کردن نبود. ما خود را به وسیله تولد در دنیا خالی نمی‌کنیم. ولی برای خدا انسان شدن-‏ یعنی خودش را خالی کردن. در حقیقت، فقط خدا می‌­تواند این کار را انجام دهد.

صورت غلام را پذیرفت . تجسم و حیات نجات دهنده به وسیله این کلمات زیبای یوحنا خلاصه می‌­شوند:‏ «عیسی ... از شام برخاست و جامه خود را بیرون کرد و دستمالی گرفته به کمر بست» (یوحنا ۱۳‌:‏۴). «حوله یا دستمال مظهر خدمت است و به وسیله غلامان مورد استفاده قرار می‌­گرفت و به وسیله خداوند مبارک عیسی مسیح مورد استفاده قرار گرفت چون او آمد «تا خدمت کند و جان خود را در راه بسیاری فدا سازد» (متی ۲۰‌:‏۲۸). ولی اجازه بدهید تا در این قسمت صبر کرده و قطار تفکرات متنی یوحنا و متی را نگه داریم. اینها برای فیلپیان و در میان مقدسین فیلپیان در جریان هستند. پولس ایشان را ترغیب می‌­نماید که فکر مسیح را داشته باشند. بحث این است که اگر مسیحیان بخواهند که جایگاه حقیرتر را برای خود اختیار کنند و یکدیگر را واقعاً محبت نمایند و خدتم کنند و خود را وقف دیگران کنند دیگر هیچ نزاع و کشمکشی در بین ایشان نخواهد بود. انسانهایی که می­خواهند برای دیگران بمیرند معمولا با ایشان دعوا نمی­‌کنند.

مسیح از ازل وجود داشته است ولی او به شباهت مردمان به این جهان آمد و این یعنی یک انسان واقعی.

انسانیت خداوند درست مثل اولوهیت او واقعی است. او خدای حقیقی و انسان حقیقی است. ولی این چه سّری است! هیچ ذهنی هرگز قادر به درک آن نخواهد بود.

۲‌:‏۸ هر کدام از قسمتهای این متن توصیف ژرفای فروتنی پسر محبوب خداست. او تنها اراده نداشت که جلال آسمانی‌­اش را ترک کند! او خودش را خالی کرد! او صورت غلام را پذیرفت! او انسان شد! ولی حالا می‌خوانیم که او خودش را فروتن ساخت. جلال بر نام او تا ابدالآباد!

او خودش را به وسیله مطیع گردانیدن تا به موت فروتن ساخت! این در نظر ما خارق‌­العاده است! او حتی به بهای جان خودش مطیع گردید. تا به موت صلیب یعنی اطاعت تا به آخر. او حقیقتا تاجری بود که رفت و هر آنچه داشت فروخت تا مروارید باارزش بزرگ را بخرد (متی ۱۳‌:‏۴۶).

بلکه تا به موت صلیب. مرگ به وسیله مصلوب شدن ننگین‌­ترین نوع مرگ بود. می­‌توان آن را با چوبه‌ی دار، صندلی الکتریکی یا اتاق گاز مقایسه کرد -‏که فقط برای جنایتکاران اعمال می‌­شود. و این همان نوع مرگی بود که برای آسمان بهترین نوع بود و از زمان ورود او به جهان برایش مهیا شده بود. او نمی‌بایست با مرگ طبیعی بر روی تخت خواب بمیرد. او می­بایست با مرگ ننگین صلیب می‌­مرد.

۲‌:‏۹ حال تغییر غیرمنتظره‌‌ای در اینجا وجود دارد. آیات قبلی کاری را که خداوند عیسی انجام داده بود توصیف کردند. او راه خودانکاری را در پیش گرفت. او در پی یافتن نامی برای خودش نبود. او خودش را فروتن ساخت. ولی حالا ما به قلمرو توجه به کاری که خدا انجام داد می‌­رسیم. اگر نجات دهنده خودش را فروتن ساخت، خدا هم او را به غایت سرافراز نمود. اگر او در پی یافتن نامی برای خودش نبود، خدا نیز نامی را که فوق از جمیع نامهاست به وی عطا کرد. اگر او برای خدمت به دیگران زانوهایش را خم کرد، خدا هم فرمان داد تا هر زانوئی در برابر او خم شود.

و در این قسمت در رساله فیلپیان درسی برای ما وجود دارد، مخصوصاً برای ما. این درس این است که نباید خودمان را برافرازیم، بلکه در خدمت به دیگران در هر لحظه باید خدا را برافرازیم.

خدا مسیح را به وسیله قیام دادن او از مردگان بلند کرد و آسمانها را برای بازگشت او به دست راستش گشود. نه فقط آن، بلکه -‏ خدا نامی را که فوق از جمیع نامها است بدو بخشید.

محققین بر سر اینکه این نام چیست با هم اختلاف عقیده دارند. بعضی می‌­گویند که این نام، عیسی است که نام یهوه را در خود دارد. در اشعیا ۴۵‌:‏۲۲، ۲۳ این امر پیشگویی شده بود که هر زانوئی در برابر نام یهوه (خدا) خم خواهد شد.

بعضی دیگر احساس می‌­کنند که نامی را که فوق جمیع نامهاست به سادگی یعنی طریقی برای گفتن بالاترین جایگاهی که در جهان وجود دارد یعنی جایگاه سلطنت و تفوق. هر دوتوضیح قابل قبول هستند.

۲‌:‏۱۰ خدا قربانی مسیح را کاملاً پذیرفت و اراده کرد که هر زانوئی در برابر او خم شود، از آنچه در آسمان و بر زمین و زیر زمین است. این امر بدین معنا نیست که همه چیزهائی که در این سه جا وجود دارند نجات می‌یابند. آنانی که به اراده خود در مقابل او زانو نمی‌­زنند حالا یک روز مجبور خواهند بود که در مقابل او زانو بزنند. آنانی که در دوران فیض او مصالحه نکردند در روز داوری مجبور به این خواهند شد.

۲‌:‏۱۱ با فیضی پرجلال خداوند از جلال خود به بیت‌­لحم و سپس به جسمانی و بعد جلجتا سفر کرد. خدا در مقابل او را با آگاهی دادن به دنیا از اولوهیت وی حرمت نهاد. آنانی که ادعاهای او را رد می‌­کنند روزی خواهند فهمید که احمق بودند و اشتباه بزرگی کرده‌­اند و این را خواهند فهمید که عیسی ناصری به راستی خداوند جلال می‌­باشد.

قبل از پایان این متن پرشکوه راجع به شخصیت و کار خداوند عیسی، ما باید این را تکرار کنیم این متن که در ارتباط برای وجود یک مشکل کوچک در کلیسای فیلپی عنوان شده است. پولس قصد نوشتن رساله­‌ای بر روی مبحث خداوند نداشت. بلکه، او در پی اصلاح تکبر و روح تفرقه در میان مقدسین بود. درمان وضعیت ایشان، فکر مسیح است. پولس در همه شرایط، خداوند را مطرح می‌­کند. «حتی در ساده‌­ترین و معمولی‌ترین مسائل.» اردمان می‌­نویسد:‏ «او قادر است که حقیقت را در غالب چنان زیبایی عنوان کند که گوئی با خواندن آن ما به یک جواهر پرارزش که در صدف دنیا جای گرفته است نگاه می‌­کنیم.»

۲‌:‏۱۲ پولس رسول جلال درخشنده مسیح را به تصویر کشید و حالا آماده است تا بر بنیادی که آن جلال را به تصویر کشیده شده است صحبت کند.

فیلپیان همیشه در حین حضور پولس مطیع او بودند. حالا چقدر بیشتر وقتی که غائب است ایشان می‌بایست نجات خود را به ترس و لرز به عمل آورند.

ما مجددا به متن کتاب‌مقدس راجع به آنچه باعث آشفتگی می­‌شود می­رسیم. ما در آغاز، باید روشن کنیم که پولس چنین تعلیم نمی­‌دهد که نجات به وسیله اعمال کسب می­‌گردد. او دائماً از طریق نوشته‌های خود بر این امر تاکید می‌­کند که نجات به واسطه اعمال نیست، بلکه به واسطه ایمان به خداوند عیسی مسیح. پس این آیه به چه معناست؟

۱. این آیه می­‌تواند بدین معنا باشد که ما باید نجاتی را که خدا در درون ما قرار داده است به عمل آوریم. خدا جیات جاودانی را به عنوان هدیه­‌ای مجانی به ما عطا کرده است. ما باید آن را به وسیله زندگی مقدس به عمل بیاوریم.

۲. نجات در اینجا به معنی راه حلی برای مشکل ایشان، در فیلپی بود. ایشان از منازعه و دعوا به ستوه آمده بودند. پس ایشان می­‌بایست نجات خود را به عمل می‌­آوردند یا راه حل مشکل خودرا پیدا می‌­کردند. حالا ایشان می‌­بایست فکر مسیح را داشته باشند.

نجاتی که در اینجا در موردش صحبت شده در مورد جان نمی‌باشد، اما رستگاری از دام مانع می‌شود تا مسیحی اراده خدا را انجام بدهد. و در یک قسمت مشابه، تاک آن را بعنوان کل تجربه از رستگاری از شرّ توصیف می‌کند.

نجات معنای زیادی در عهد جدید دارد. ما در ۱‌:‏۱۹ عنوان کردیم که نجات به معنی رهایی از زندان است. در ۱‌:‏۲۸ به نجات نهایی بدنهای ما از حضور گناه اشاره می‌­کند. معنی نجات در هر موردی باید در هر قسمت از متن به وسیله آن مشخص شود. ما معتقدیم که در این متن، نجات یعنی راه حلی برای مشکلی که فیلپیان با آن درگیر بودند، یعنی عصبانیت و مرافعه.

۲‌:‏۱۳ حالا پولس بدیشان خاطر نشان می‌­سازد که به عمل آوردن نجات ایشان امکانپذیر است چون این خداست که در آنها برحسب رضامندی خود، هم اراده و هم فعل را به عمل ایجاد می­‌کند. این یعنی که خداست که در درون ما آرزو و علاقه انجام اراده­‌اش را قرار می‌­دهد. سپس او همچنین در ما کار می‌کند تا قدرت این آرزو را نیز می‌­دهد.
در اینجا ما دوباره تبدیل تدریجی فوق‌­العاده اسمان و بشر را شاهد هستیم. در یک معنا ما خوانده شده‌­ایم تا نجات خود را به عمل آوریم و در مفهومی دیگر این فقط خداست که می­‌تواند ما را به انجام آن قادر بسازد. ما باید سهم خود را انجام دهیم و خدا هم سهم خود را انجام خواهد داد (به هر حال، این به طور ضمنی به معنی بخشش گناهان یا تولد تازه نیست. نجات کاملاً کار خداست. ما به سادگی به آن ایمان آورده و بدان وارد می‌شویم).

۲‌:‏۱۴ وقتی که ما آرزوی او را به عمل می‌­آوریم باید آن را بدون همهمه یا زیر سؤال بردن انجام بدهیم:‏ «نه به نحوی دیگر اما پیروزمندانه.» با شکایت و ابراز مخالفت معمولاً به گناه ختم می‌شویم).

۱۵:‏۲ ما به وسیله اجتناب از همهمه‌­ها و مجادله­‌ها می‌­توانیم بی­‌عیب و ساده دل باشیم (بی‌ریا و بی‌‌گناه). بی­‌عیب یعنی کسی که هیچگونه حکمی نمی‌­تواند بر ضدّ او باشد (ر.ك دانیال ۶‌:‏۴). یک شخصبی‌­عیب شاید مرتکب گناه شود ولی عذرخواهی کرده آن را اعتراف می‌­کند و هر موقع که ممکن باشد آن را جبران می­‌کند. بی‌ملامت در اینجا یعنی بی‌­ریا بودن یا بدون حقه‌بازی.

فرزندان خدا باید در میان قومی کج‌­رو و گردن­‌کش بی‌­ملامت باشند. فرزندان خدا به وسیله زندگی بدون ملامت می­‌توانند در برابر همه زمینه­‌های تاریکی دنیا به وضوح بایستند.

این امر باعث می­‌شود که پولس به ایشان همانند نیرّهایی که در تاریکی می­‌درخشند فکر کند. هر چقدر شب تاریکتر باشد، نور بیشتری ظاهر می‌­گردد. مسیحیان نیرّهای درخشان هستند. ایشان نمی‌­توانند از خود نوری بسازند ولی می‌­توانند جلال نورانی خداوند را منعکس کنند. بنابراین، دیگران می‌­توانند عیسی را در ایشان ببینند.

۲‌:‏۱۶ و کلام حیات را برمی‌­افرازید. ما مثل نور می‌­درخشیم ولی این امر عذری برای ما نیست تا با صداهایمان به او شهادت ندهیم. شهادتی دو جانبه از زندگی و لبهای ما باید جاری باشد.

اگر فیلپیان این هدفها را به تحقق می­‌رساندند پولس می‌­دانست که ایشان زمینه­‌ای برای جلال در روز مسیح خواهند داشت. او نه فقط برای دیدن جانهای نجات یافته احساس مسئولیت می‌­کرد بلکه همچنین می‌­خواست که همگی در حضور مسیح، کامل حاضر شوند (کولسیان ۱‌:‏۲۸).

روز مسیح به زمان بازگشت او و داوری خدمت ایمانداران اشاره دارد (۱‌:‏۶، ۱۰). اگر فیلپیان در خدمت خود به خداوند وفادار باشند قطعا در آن روز خدمت پولس بیهوده نخواهد بود.

۴. نمونه مسیح مانند پولس، تیموتائوس و اِپفرودِتُس (۲‌:‏۱۷-‏۳۰)

در بخش قبلی، پولس، خداوند عیسی را به عنوان نمونه اصیل فکر سطح بالا مطرح کرد. اما بعضی شاید وسوسه شده و بگویند «آه، اما خدا است و ما فقط فانی.» بنابراین حالا پولس سه نمونه از انسانهایی که فکر مسیح را از خود بروز می‌­دادند ارائه می‌­دهد:‏ خودش، تیموتائوس و اِپفرودِتُس. اگر مسیح خورشید است، پس این سه ماه هستند که نور جلال خورشید را منعکس می­‌کنند. ایشان نورهایی در دنیای تاریک هستند.

۲‌:‏۱۷ پولس رسول از یک تمثیل بسیار زیبا برای توصیف خدمت فیلپیان و خودش استفاده می­‌کند. او از تصویری از عمل عادی در میان یهودیان و کافرین قربانی ریختنی یا نوشیدن شراب روی قربانی که همچنین تقدیم شده بود استفاده می‌­کند.

او از فیلپیان به عنوان دهندگان یاد می‌­کند. ایمان ایشان قربانی است. خود پولس قربانی ریختنی می‌­باشد. او شادمان است که بر قربانی و خدمت ایمان ایشان ریخته می‌­شود.

ویلیامز نظرش را اینگونه میدهد:‏

پولس رسول آن را بعنوان قربانی شخصی خودش و قوتی که از فلیپیان دریافت کرده مقایسه میکند، بزرگنمایی آنها و کوچک کردن خودش. هر دوی آنها زندگیشان را بخاطر انجیل به زمین گذاشته بودندآ اما اعمالشان به عنوان قربانی بزرگ مدنظر می‌باشد، و او تنها کسی است که قربانی ریختنی را ارائه داده است. در زیر این چهره زیبا اینگونه بیان کرد، او عنوان مرگ را به مانند شهادت انتخاب کرد.

اگر چنین است پس او نیز با همه ایشان شادمان و شادی می­‌کند.

۲‌:‏۱۸ و همچنین فیلپیان نیز با پولس شادمان هستند. ایشان نباید به شهادت تحت عنوان یک تراژدی نگاه کنند بلکه به او تبریک گفته و با وی شادی کنند.

۲‌:‏۱۹ تا اینجا پولس دو نمونه از محبت قربانی خود را عنوان کرده است:‏ خداوند عیسی و خودش. هر دوی ایشان آماده بودند تا زندگیهای خود را تا حدّ مرگ بریزند. دو نمونه دیگر از این افراد فداکار می‌­مانند یعنی تیموتائوس و اِپفرودِتُس.

پولس رسول امیدوار است که تیموتائوس را به فیلپی بفرستد تا بتواند از شنیدن احوال ایشان تازه روح گردد.

۲‌:‏۲۰ در میان ملازمین پولس، تیموتائوس برای شرایط روحانی فیلپیان با توجه به شخصیت فروتنی که داشت منحصر به فرد بود. هیچکس دیگری وجود نداشت که پولس بتواند او را در آن شرایط نزد ایشان بفرستد. این یک حکم رفیع برای شخصی به جوانی تیموتائوس بود!

۲‌:‏۲۱ دیگران در اقیانوس علائق خود بلعیده شده بودند. ایشان چنان مجذوب زندگی خود شده بودند که دیگر وقتی برای امور عیسی مسیح نداشتند. آیا این برای امروز ما پیغامی راجع به تلویزیون، یخچال و چیزهایی از این قبیل که در خانه‌­هایمان داریم می‌­تواند داشته باشد؟ (ر.ك لوقا ۸‌:‏۱۴).

۲‌:‏۲۲ تیموتائوس فرزند پولس رسول در ایمان بود و او نقش خود را با وفاداری به انجام رسانیده بود. ایشان دلیل خدمت او را می‌­دانستند، زیرا که چون فرزند، پدرش را خدمت می‌­کند، تیموتائوس هم پولس را در کار موعظه انجیل خدمت می­‌کرد و این واقعاً با ارزش بود.

۲‌:‏۲۳، ۲۴ پس چون تیموتائوس خودش را ثابت کرده بود پولس امید داشت که او را نزد فیلپیان به محض اینکه در حضور قیصر حاضر شود بفرستد. این بدون شک، منظور پولس از عبارت چون دیدم کار من چطور می‌شود، می‌­باشد. او امیدوار است که محاکمه‌­اش موفق باشد و آزاد گردد تا بتواند یک بار دیگر فیلپیان را ملاقات کند.

۲‌:‏۲۵ سپس ما می‌­بینیم که فکر مسیح در اِپفرودِتُس است. ما مطمئن نیستیم که آیا این همان اِپفرودِتُس می‌­باشد که در کولسیان ۴‌:‏۱۲ است. به هر صورت او در فیلپی زندگی می‌­کرد و یک پیغامبر برای جمائت آنجا بود.

پولس از او تحت عناوین:‏ (۱) برادر من، (۲) همکار من؛ (۳) سرباز همکار من سخن می‌­گوید. اولین عنوان، از محبت سخن می‌­گوید، دومی از سخت‌­کوشی و سومی از جنگ. او مردی بود که می‌توانست با دیگران همکاری کند و این ضرورتی بزرگ در زندگی و خدمت مسیحی می‌­باشد. این برای یک ایماندار آسان‌­تر است که مستقلا کار کند و همه کار را به طریق خودش انجام دهد. کار کردن با دیگران خیلی سخت‌­تر است، چون اجازه داده به دیگران برای بیان و اعمال نظرات و عقاید شخصی در جهت نیکویی گروه در عمل سخت است. بیائید همکاران و سرباز همکار باشیم.

پولس به علاوه از او به عنوان رسول و خادم جهت من یاد می­‌کند. این سرنخ باارزش دیگری راجع به شخصیت او به ما می­‌دهد. او می­‌خواست کار عادی و معمولی خودرا به انجام رساند. امروزه بسیاری هستند که به کار عمومی و دلپسند خود علاقه‌­مند هستند. ما باید از آنهائی که در کار عادی و وظیفه شخصی خود به خوبی انجام وظیفه می‌­کنند تشکر کنیم. اِپفرودِتُس با کار سخت خودش را فروتن ساخته بود. ولی خدا او را به وسیله ثبت کردن خدمت وفادارانه­‌اش در باب دوم رساله فیلپیان برای تمامی نسلهای بشر تحسین کرد.

۲‌:‏۲۶ مقدسین اِپفرودِتُس را برای کمک نزد پولس فرستاده بودند، سفری حداقل در حدود ۷۰۰ مایل. پیغامبر وفادار در نتیجه این سفر بیمار شد و حتی مشرف به موت گردید. این امر او را بسیار غمگین کرد، نه اینکه چون خیلی بیمار بود، بلکه ترس از اینکه مقدسین راجع به بیماری او بشنوند. اگر چنین می‌­بود آنها خود را برای فرستادن وی در سفری که منجر به مخاطره جان او شده بود سرزنش می‌­کردند. به وضوح در اِپفرودِتُس می‌توانیم «یک قلب مملو از فداکاری را شاهد باشیم.»

بسیاری از مسیحیان خوشبختانه عادت ظرفیت زیادی در موقع بیماری یا حتی در عملهای جراحی دارند.

۲‌:‏۲۷ اِپفرودِتُس بیمار و مشرف به موت بود ولی خدا بر وی ترحم فرمود. این موضوع برای ما با ارزش است، چون نوری بر موضوع شفای آسمانی می‌­تاباند‌:‏

۱. اولاً، بیماری همیشه نتیجه گناه نیست. دراینجا انسانی وجود دارد که در اثر وفاداری خود در انجام وظیفه‌اش بیمار گشته است (ر.ك آیه ۳۰) «... زیرا در کار مسیح مشرف بر موت شد.»

۲. دوماً، ما می‌­آموزیم که این همیشه اراده خدا نیست که فوری و به شکل معجزه­‌آسا، بیماران را شفا دهد. این آیه نشان می‌­دهد که بیماری اِپفرودِتُس طول کشیده و به تدریج بهبود یافته است (همچنین ر.ك دوم تیموتائوس ۴‌:‏۳۰ و سوم یوحنا ۲).

۳. سوماً، ما می‌­آموزیم که شفا بخششی از جانب خداست و نه چیزی که ما بتوانیم آن را از وی بگیریم چونکه حق ماست.

پولس اضافه می‌­کند که ترحم خدا نه فقط شامل حال اِپفرودِتُس شد بلکه همچنین شامل حال او نیز شد تا غمی بر غم وی نباشد. پولس رسول غم چشمگیری در ارتباط با اسارت خود داشت. اگر اِپفرودِتُس می‌مرد او غمی بر غمهایش افزون می‌­گردید.

۲‌:‏۲۸ حالا اِپفرودِتُس بهبود یافته است و پولس او را به سعی بیشتر روانه خانه می‌­کند. فیلپیان حتما از اینکه محبوبشان نزدشان برمی‌­گردد، خوشحال خواهند شد و این شادی نیز از غمهای پولس خواهد کاست.

۲‌:‏۲۹ ایشان نه فقط باید اِپفرودِتُس را با شادی بپذیرند بلکه باید به چنین مرد عزیزی برای خدا حرمت بنهند. این ارزش و مزیت بزرگی است که شخصی این چنین در خدمت خداوند باشد. مقدسین باید این را تشخیص داده و حتی بیشتر به کسی که او را خوب می‌­شناسند و برایشان آشناست حرمت بگذارند.

۲‌:‏۳۰ چنان که قبلا نشان داده شد، بیماری اِپفرودِتُس مستقیما در ارتباط با خستگی وی در اثر خدمت به مسیح بود. این در نظر خداوند بسیار پرارزش است. سوختن برای مسیح بهتر از زنگ زدن (بیهوده شدن) می‌­باشد. این بهتر است که در خدمت به خداوند عیسی بمیریم تا اینکه از مرگی طبیعی یا در اثر یک بیماری یا تصادف بمیریم.

آیا «تا نقص خدمت شما را برای من به کمال رساند؟» این امر را مطرح می‌­کند که فیلپیان پولس را فراموش کرده و اینکه اِپفرودِتُس کاری را که ایشان باید انجام می‌­دادند انجام داده است؟ این به نظر درست نمی­‌آید، از آنجا که این مقدسین در فیلپی بودند که اِپفرودِتُس را نزد پولس فرستادند.

ما پیشنهاد می­‌کنیم که نقص خدمت ایشان به ناتوانی آنها در ملاقات پولس به طور شخصی و کمک مستقیم به او به خاطر فاصله ایشان از روم می‌­باشد. پولس رسول به جای توبیخ ایشان می‌­گوید که اِپفرودِتُس این کار را به انجام رسانیده و به عنوان جانشین آنها خدمت ایشان را انجام داده یعنی خدمتی که ایشان قادر نبود شخصا آن را اعمال کنند.