مکاشفه
فصل ۱۱
۱ و نیای مثل عصا به من داده شد و مرا گفت، برخیز و قدس خدا و مذبح و آنانی را که در آن عبادت می‌کنند پیمایش نما.
۲ و صحنِ خارجِ قدس را بیرون انداز و آن را مپیما زیرا که به امّت‌ها داده شده است و شهر مقدّس را چهل و دو ماه پایمال خواهند نمود.
۳ و به دو شاهد خود خواهم داد که پلاس در بر کرده، مدّت هزار و دویست و شصت روز نبوّت نمایند.
۴ اینانند دو درخت زیتون و دو چراغدان که در حضور خداوند زمین ایستاده‌اند.
۵ و اگر کسیبخواهد بدیشان اذیّت رساند، آتشی از دهانشان بدر شده، دشمنان ایشان را فرو می‌گیرد؛ و هر که قصد اذیّت ایشان دارد، بدینگونه باید کشته شود.
۶ اینها قدرت به بستن آسمان دارند تا در ایّام نبوّتِ ایشان باران نبارد و قدرت بر آبها دارند که آنها را به خون تبدیل نمایند و جهان را هر گاه بخواهند، به انواع بلایا مبتلا سازند.
۷ و چون شهادت خود را به اتمام رسانند، آن وحش که از هاویه برمی‌آید، با ایشان جنگ کرده، غلبه خواهد یافت و ایشان را خواهد کُشت
۸ و بدنهای ایشان در شارعِ عامِّ شهر عظیم که به معنیِ روحانی، به سدوم و مصر مسمّیٰ است، جایی که خداوند ایشان نیز مصلوب گشت، خواهد ماند.
۹ و گروهی از اقوام و قبایل و زبانها و امّت‌ها، بدنهای ایشان را سه روز و نیم نظاره می‌کنند و اجازت نمی‌دهند که بدنهای ایشان را به قبر سپارند.
۱۰ و ساکنان زمین بر ایشان خوشی و شادی می‌کنند و نزد یکدیگر هدایا خواهند فرستاد، از آنرو که این دو نبی ساکنان زمین را معذّب ساختند.
۱۱ و بعد از سه روز و نیم، روح حیات از خدا بدیشان درآمد که بر پایهای خود ایستادند و بینندگانِ ایشان را خوفی عظیم فرو گرفت.
۱۲ و آوازی بلند از آسمان شنیدند که بدیشان می‌گوید، به اینجا صعود نمایید. پس در ابر، به آسمان بالا شدند و دشمنانشان ایشان را دیدند.
۱۳ و در همان ساعت، زلزلهای عظیم حادث گشت که ده یک از شهر منهدم گردید و هفت هزار نفر از زلزله هلاک شدند و باقی‌ماندگان ترسانگشته، خدای آسمان را تمجید کردند.
۱۴ وایِ دوّم درگذشته است. اینک، وایِ سوم بزودی می‌آید.
۱۵ و فرشته‌ای بنواخت که ناگاه صداهای بلند در آسمان واقع شد که می‌گفتند، سلطنت جهان از آنِ خداوند ما و مسیح او شد و تا ابدالآباد حکمرانی خواهد کرد.
۱۶ و آن بیست و چهار پیر که در حضور خدا بر تختهای خود نشستهاند، به روی درافتاده، خدا را سجده کردند
۱۷ و گفتند، تو را شکر می‌کنیم ای خداوند، خدایِ قادر مطلق که هستی و بودی، زیرا که قوّت عظیم خود را بدست گرفته، به سلطنت پرداختی.
۱۸ و امّت‌ها خشمناک شدند و غضب تو ظاهر گردید و وقت مردگان رسید تا بر ایشان داوری شود و تا بندگان خود، یعنی انبیا و مقدّسان و ترسندگان نام خود را چه کوچک و چه بزرگ اجرت دهی و مُفسدان زمین را فاسد گردانی.
۱۹ و قدس خدا در آسمان مفتوح گشت و تابوت عهدنامه او در قدس او ظاهر شد و برقها و صداها و رعدها و زلزله و تگرگِ عظیمی حادث شد.
ز. دو شاهد (۱۱:۱-۱۴)
۱۱:۱و۲ اینک به یوحنا حکم می‌شود تا قدس خدا (معبد) و مذبح و تعداد پرستش‌کنندگان را، پیمایش نماید. پیمایش در اینجا به نظر می‌رسد که ایده حفاظت را می‌رساند. یوحنا مجاز نبود که صحن خارجی قدس را که متعلق به امت ها است، پیمایش نماید، چونکه این بخش مدت چهل و دو ماه - نیمه دوم دوره‌ی عذاب (ر.ک لوقا ۲۱:۲۴) توسط ملل غیریهودی پایمال می‌شد. قدس مذکور در اینجا، معبدی است که در دوره‌ی عذاب در اورشلیم برپا خواهد شد. پیمایش تعداد عبادت‌کنندگان، شاید بدین مفهوم باشد که خدا باقیمانده پرستندگان خود را محافظت خواهد نمود. مذبح مفهومی را می‌رساند که بدان وسیله به خدا خواهند پیوست، یعنی همان كاری که مسیح در جلجتا انجام داد.
۱۱:۳ خدا دو شاهد را در نیمه‌آخر دوره‌ی عذاب خواهد برانگیخت. جامه‌ی پلاس نماد ماتم است. آنها برای گناهان مردم و اعلام خشم آینده خدا، خواهند گریست.
۱۱:۴ این دو شاهد با دو درخت زیتون و دو چراغدان مقایسه شده‌اند. آنها مانند درخت زیتون، با روح پر می‌باشند (روغن). آنها مانند چراغدان شهادت به حقیقت خدا در روز تاریکی می‌دهند (ر.ک. زکریا ۲:۴-۱۴).
۱۱:۵ این شاهدان مدت ۵/۳ سال به طور معجزه‌آسایی در مقابل هر صدمه‌ای مصون می‌باشند. آتشی که از دهانشان به در می‌شود، دشمنانشان را نابود می‌کند و حتّی اگر کسی قصد اذیت ایشان را داشته باشد، به مرگ محکوم می‌شود.
۱۱:۶ این شاهدان قدرت دارند زمین را دچار خشکسالی نمایند و آبها را به خون تبدیل کنند و جهان را هرگاه بخواهند به انواع بلایا مبتلا سازند. جای تعجبی نیست، اگر آن دو شاهد، همدستان موسی و الیاس باشند.
قدرت آنها در تبدیل آبها به خون و ابتلای جهان انواع بلایا، ما را به یاد آنچه که موسی در مصر انجام داد، می‌اندازد (خروج ۴:۱۷-۲۰؛ ۸:۱ تا ۱۲:۲۹). قدرت آنها بر آتش و آب ما را به یاد الیاس می‌اندازد (اول پادشاهان ۱۷:۱؛ ۱۸:۴۱-۴۵؛ دوم پادشاهان ۹:۱-۱۲).
مگ کانكی می‌نویسد:
آنها (دو شاهد) به کسانی که برای عبادت در معبد انسان گناهکار ازدحام نموده‌اند هشدار داده و می‌گویند که دوره‌ی پیروزیشان کوتاه است. آنها نسبت به آمدن مسیح برای نابودی شیطان، از خطراتی که نتیجه‌ی دوره‌ی عذاب است، از لزوم دوری از تجمل و تن‌پروری، از لزوم نترسیدنشان از کسی که می‌تواند جسمشان را نابود کند، و ترسیدن از کسی که قادر به هلاکت جسم و روحشان با هم است، از شکوه و نزدیک بودن زمان آمدن پادشاه و ملکوت او، بعد از یک دوره‌ی عذاب کوتاه، از اطمینان در این مورد که اگر با مسیح متحمل رنج شوند، با او پادشاهی خواهند نمود و از صلح ابدی، عدالت و جلالی که نصیب کسی خواهد بود که تا آخر و حتی تا مرز شهید شدن پایدار خواهد بود، به مردم هشدار خواهند داد در واقع شهادتی قوی از کتاب‌مقدس.
۱۱:۷ و چون شهادت خود را به اتمام رسانند، آن وحش که از هاویه می‌آید، ایشان را خواهد کشت، این جانور شبیه جانوری است که در ۱۳:۸ آمده است.
۱۱:۸ بدنهای مرده شاهدان مدت ۵/۳ روز در شارع عام اورشلیم، خواهد ماند. در اینجا اورشلیم به خاطر تکبر و افراط‌کاری، کامیابی‌اش و بی‌تفاوتی‌اش نسبت به نیاز دیگران (ر.ک. حزقیال ۱۶:۴۹)، مسمی به سدوم و بدلیل بت‌پرستی، جفا و بردگیش نسبت به گناه و بی‌عدالتی به مصر مسمی شده است.
۱۱:۹ گروهی از اقوام و قبایل، اجساد آنها را مشاهده خواهند نمود و اجازه دفن آنها را نمی‌دهند و این یک اهانت بزرگ تقریباً در تمام فرهنگ‌ها است.
۱۱:۱۰ نظر به اینک این دو نبی کشته شده‌اند، مردم شادی می‌کنند و به یکدیگر هدیه می‌دهند، درست مانند آنچه که امروز مسیحیان در روز کریسمس انجام می‌دهند. بدین ترتیب پیامبران مورد علاقه مردم اینک مرده‌اند.
۱۱:۱۱و۱۲ بعد از سه و نیم روز، خدا آنها را در حین بهت و تعجب مردم، زنده می‌کند و سپس در حالی که دشمنانشان نگاه می‌کنند، خدا آنها را به آسمان می‌برد.
۱۱:۱۳و۱۴ درست در همان ساعت، اورشلیم در زلزله عظیم مرتعش می‌شود و ده یک شهر، نابود می‌شود و هفت هزار نفر هلاک می‌شوند. بقیه مردم که زنده مانده‌اند خدای آسمان را تمجید می‌کنند، نه تمجیدی خالص بلکه از روی اکراه و آنهم به دلیل قدرتش. وای دوم در گذشته است.
این بدین مفهوم نیست که همه چیز از ۹:۱۳ تا ۱۱:۱۳، شامل وای دوم است. برعکس، باب‌های ۱۰ و ۱۱:۱-۱۳، جملات معترضه‌ای هستند بین وای دوم (کرنای ششم) و وای سوم (کرنای هفتم).
ز. کرنای هفتم (۱۱:۱۵-۱۹)
با دمیده شدن کرنای هفتم، اعلام می‌شود که: «عذاب بزرگ و حکومت مسیح شروع شده است. سلطنت (های) جهان از آن خداوند ما و مسیح او شده و تا ابدالاباد حکمرانی خواهد کرد.»
۱۱:۱۶و۱۷ سپس بیست و چهار پیر به زانو درافتاده و خدا را سجده نموده و از او تشکر می‌نمایند، چونکه او قدرت عظیم خود را آشکار و سلطنت خود را برپا نموده است.
۱۱:۱۸ قوم‌های بی‌ایمان بر خدا خشم گرفتند و كوشیدند از تاجگذاری‌اش جلوگیری کنند. ولی اینک زمان آن رسیده است که او نسبت به آنها خشمگین شود و کسانی را که زندگی روحانی نداشته‌اند، داوری نماید و ویران‌کنندگان را ویران کند. و اینک وقتی برای خداوند است تا به مردم خود اجرت دهد - انبیاء و سایرین چه کوچک و چه بزرگ.
۱۱:۱۹ خدا عهد خود را با مردمش فراموش نکرده است. وقتی که قدس خدا در آسمان مفتوح می‌شود و تابوت عهدنامه ی او که نماد تحقق یافتن تمام مواعید او به اسرائیل است، ظاهر می‌شود. و سپس برق ها، صداها و رعدها و زلزله و تگرگ عظیم حادث می‌شود.