مکاشفه
فصل ۱۴
۱ و دیدم که اینک، برّه، بر کوه صهیون ایستاده است و با وی صد و چهل و چهار هزار نفر که اسم او و اسم پدر او را بر پیشانی خود مرقوم می‌دارند.
۲ و آوازی از آسمان شنیدم، مثل آواز آبهای بسیار و مانند آواز رعدِ عظیم؛ و آن آوازی که شنیدم، مانند آواز بربطنوازان بود که بربطهای خود را بنوازند.
۳ و در حضور تخت و چهار حیوان و پیران، سرودی جدید میسرایند و هیچ‌کس نتوانست آن سرود را بیاموزد، جز آن صد و چهل و چهار هزار که از جهان خریده شده بودند.
۴ اینانند آنانی که با زنان آلوده نشدند، زیرا که باکره هستند؛ و آنانند که برّه را هر کجا می‌رود متابعت می‌کنند و از میان مردم خریده شده‌اند تا نوبر برای خدا و برّه باشند.
۵ و در دهانِ ایشان دروغی یافت نشد، زیرا که بی‌عیب هستند. سه فرشته
۶ و فرشته‌ای دیگر را دیدم که در وسط آسمان پرواز می‌کند و انجیل جاودانی را دارد تا ساکنان زمین را از هر امّت و قبیله و زبان و قوم بشارت دهد،
۷ و به آواز بلند می‌گوید، از خدا بترسید و او را تمجید نمایید، زیرا که زمان داوریِ او رسیده است. پس او را که آسمان و زمین و دریا و چشمه‌های آب را آفرید، پرستش کنید.
۸ و فرشته‌ای دیگر از عقب او آمده، گفت، منهدم شد بابل عظیم که از خَمر غضبِ زنای خود، جمیع امّت‌ها را نوشانید.
۹ و فرشته سوم از عقب این دو آمده، به آواز بلند می‌گوید، اگر کسی وحش و صورت او را پرستش کند و نشان او را بر پیشانی یا دست خود پذیرد،
۱۰ او نیز از خمرِ غضبِ خدا که در پیاله خشم وی بی‌غش آمیخته شده است، خواهد نوشید، و در نزد فرشتگانِ مقدّس و در حضور برّه، به آتش و کبریت، معذّب خواهد شد،
۱۱ و دود عذابِ ایشان تا ابدالآباد بالا می‌رود. پس آنانی که وحش و صورت او را پرستش می‌کنند و هر که نشان اسم او را پذیرد، شبانه‌روز آرامی ندارند.
۱۲ در اینجاست صبرِ مقدّسین که احکام خدا و ایمان عیسی را حفظ می‌نمایند.
۱۳ و آوازی را از آسمان شنیدم که می‌گوید، بنویس که از کنون خوشحالند مردگانی که در خداوند میمیرند. و روح می‌گوید، بلی، تا از زحمات خود آرامی یابند و اعمال ایشان از عقب ایشان می‌رسد.
۱۴ و دیدم که اینک، ابری سفید پدید آمد و بر ابر، کسی مثل پسر انسان نشسته که تاجی از طلا دارد و در دستش داسی تیز است.
۱۵ و فرشته‌ای دیگر از قدس بیرون آمده، به آواز بلند آن ابرنشین را ندا می‌کند که داس خود را پیش بیاور و درو کن، زیرا هنگام حصاد رسیده و حاصل زمین خشک شده است.
۱۶ و ابرنشین داس خود را بر زمین آورد و زمین درویده شد.
۱۷ و فرشته‌ای دیگر از قدسی که در آسمان است، بیرون آمد و او نیز داسی تیز داشت.
۱۸ و فرشته‌ای دیگر که بر آتش مسلّط است، از مذبح بیرون شده، به آواز بلند ندا در داده، صاحب داسِ تیز را گفت، داس تیز خود را پیش آور و خوشه‌های مَوِ زمین را بچین، زیرا انگورهایش رسیده است.
۱۹ پس آن فرشته داسِ خود را بر زمین آورد و مَوْهای زمین را چیده، آن را در چَرْخُشتِ عظیمِ غضبِ خدا ریخت.
۲۰ و چَرخُشت را بیرون شهر به پا بیفشردند و خون از چرخشت تا به دهن اسبان به مسافت هزار و ششصد تیر پرتاب جاری شد.
۱۴:۱ اینک دیده می‌شود که برّه بر کوه صهیون ایستاده است، همراه با یکصد و چهل وچهار هزار نفر و پیشانی هر یک از آنها با اسم او و اسم پدر، مهمور است. این نگاهی است به جلو و زمانی که عیسای خداوند به زمین بازخواهد گشت و با همه‌ی ایمانداران از قبایل دوازدگانه اسرائیل، در اورشلیم خواهند ایستاد. صد و چهل و چهار هزار نفر، همان موردی است که در باب ۷ ذکر شده است. اینک آنان در شرف ورود به ملکوت مسیح می‌باشند.
۱۴:۲و۳ یوحنا صدای سرودی را در آسمان می‌شنود که مانند صدای آبهای بسیار و آواز رعد عظیم و آواز بربط نوازان می‌باشد که تنها آن صد و چهل و چهار هزار نفر قادر به درک آن می‌باشند.
۱۴:۴و۵ این یکصد و چهل و چهار هزار نفر، در عبارت باکره توصیف شده‌اند - کسانی که خود را با زنان آلوده نکرده‌اند. و همچنین خود را از بت‌پرستی و نفسانیات این دوره حفظ و برّه را در اطاعت و اختصاص محض، پیروی کرده‌اند.
پنت کاستس می‌گوید: «آنها (یکصد و چهل و چهار هزار نفر) «نوبر برای خدا و بره» می‌باشند، یعنی آنها اولین برداشت دوره‌ی عذاب می‌باشند که داخل هزاره شده و جمعیت زمین را تشکیل می‌دهند.» آنها دروغ‌های ضدمسیح را مبنی بر اینکه فقط انسان را باید پرستید، باور نمی‌کنند و تا آنجا که پایداری‌شان در اعتراف به مسیح مدنظر است، انسان‌های بی‌عیب می‌باشند.
۱۴:۶و۷ در این آیات فرشته‌ای را می‌بینیم که در آسمان پرواز می‌کند و انجیل جاودانی را در دست دارد. به نظر می‌رسد که این مورد مشابه متی ۱۴:۲۴ می‌باشد که می‌گوید: «و به این بشارت ملکوت در تمام عالم موعظه خواهد شد تا بر جمیع امت‌ها شهادتی شود، آنگاه انتها خواهد رسید.» در آیه هفتم، به انسان حکم شده است تا از خدا بترسد، نه از جانور؛ خدا را تمجید نماید نه بت‌ها را؛ خدا را پرستش کند، نه انسان محض را و این زمینه كلی اناجیل است. البته فقط یک انجیل وجود دارد - مژده نیکویی نجات از طریق ایمان به مسیح، ولی تمرکز‌‌‌ها بر روی آن در شرایط مختلف زمانی، متفاوت است. در طول دوره‌ی عذاب بزرگ، انجیل بر آن خواهد بود که انسان را از پرستش جانور بازدارد و او را برای ورود به ملكوت مسیح بر روی زمین آماده نماید.
۱۴:۸ فرشته دوم سقوط بابل را اعلام می‌کند. این آیه پیشگویی باب‌های ۱۷ و ۱۸ است. بابل معرف اورشلیم و یهودیت و مسیحیت مرتد است که به طور گسترده‌ای تجاری شده و تابع مركز فرماندهی رُم خواهد بود. جمیع امت‌ها با خمر غضب زنای بابل، مست خواهند شد.
۱۴:۹و۱۰ ما می‌توانیم زمان اعلام فرشته سوم را در اواسط دوره‌ی عذاب و یا شروع دوره‌ی عذاب بزرگ فرض نمائیم. فرشته اخطار می‌دهد که هر کس با وحش موافق است و او را در هر شکلی پرستش می‌کند اینک تا ابد از خشم خدا خلاص نخواهد شد. خُمر غضب در مرحله عذاب بزرگ برزمین جاری خواهد شد. ولی این مورد فقط نمونه کوچکی از عذاب ابدی در جهنم است، جائی که بی‌ایمانان به آتش و کبریت معذب خواهند شد.
۱۴:۱۱ این آیه به ما خاطرنشان می‌سازد که جهنم شامل مجازات ابدی و آگاهانه است. کتاب‌مقدس هیچگاه تعلیم نداده است که شخص بدکار برای همیشه می‌میرد، بلكه « دود و عذاب ایشان تا ابدالاباد بالا می‌رود، و شب و روز آرامی ندارند.
۱۴:۱۲ این فرصتی خواهد بود که مقدسین به پایداری در مقابل توحش جانور و به اطاعت از خدا از طریق پرستش ننمودن انسان و بت، و حفظ اقرار خود در ایمان به مسیح، دعوت خواهند شد. نابودی احتمالی شریران (آیات ۹-۱۱)، موجب دلگرمی وفاداران در پایداری خواهد شد.
۱۴:۱۳ ایماندارانی که در این دوره میمیرند، برکات ملکوت هزار ساله را از دست نخواهند داد. انسان می‌گوید: «خوشحالند، زندگان» و خدا می‌گوید: « خوشحالند مردگانی که در خداوند میمیرند» و «اعمال ایشان از عقب ایشان می‌رسد.» هر کاری که برای مسیح و در نام او برای دیگران انجام داده شود، سخاوتمندانه پاداش داده خواهد شد - هر لطفی، هر هدیه‌ای قربانی، دعائی، اشکی و هر شهادتی.
۱۴:۱۴ اگر ما این بخش را با متی ۱۳:۳۹-۴۳ و ۲۵:۳۱-۴۶، مقایسه کنیم می‌بینیم که درو یا حاصل چینی زمین در رجعت دوم خداوند ما عیسی مسیح انجام می‌گیرد. در اینجا مسیح به صورت یک دروگر ظاهر می‌شود، ولی در متی ۱۳:۳۹ فرشتگان دروگر هستند. هر دو مورد درست است. مسیح از طریق فرشتگان درو خواهد نمود.
در اینجا مسیح را نشسته برابر سفید... و با تاجی از طلا بر سر و با داس تیزی در دست می‌بینیم.
۱۴:۱۵ فرشته‌ای دیگر که از قدس بیرون آمده است، به مسیح می‌گوید: « داس خود را پیش بیاور» چونکه «هنگام حصاد رسیده است.»
این مورد را نباید یک دستور تلقی نمود، فرشتگان حق ندارند به خدا فرمان دهند، بلکه نوعی التماس یا پیام است که توسط خدای پدر، تقویت شده است.
۱۴:۱۶ دو راه برای درک اولین دوره‌ی درو، وجود دارد: نخست اینکه، شاید این مورد جمع شدن ایمانداران دوره هزاره به جهت ورود به دوره هزاره به تصویر کشیده است. بر اساس این دیدگاه، این بخش مرتبط است با «بذر نیکو» در باب ۱۳ متی که پسران ملکوت می‌باشند. و یا شاید درو داوری باشد. در این صورت موضوع مورد داوری احتمالاً غیریهودیان می‌باشند، چونکه به نظر می‌رسد اسرائیل در درو بعد موردنظر می‌باشد (آیات ۱۷-۲۰).
۱۴:۱۷ اینک کتاب مکاشفه به آخرین مجازات وحشتناک می‌پردازد که بر بی‌ایمانان قوم یهود یا «مِو (انگور) زمین» (ر.ک مزامیر ۸۰:۸؛ اشعیاء ۵:۱-۷؛ ارمیاء ۲:۲۱ و ۶:۹) وارد می‌شود. یک فرشته از قدس بیرون می‌آید که در آسمان است و مجهز به داسی تیز است.
۱۴:۱۸ فرشته دیگر شروع درو را اعلام می‌نماید. این فرشته بر آتش مسلط است، که احتمالاً نماد داوری متعاقب است.
۱۴:۱۹ انگورهای رسیده جمع می‌شوند و در چرخشت عظیم غضب خدا ریخته می‌شوند. لگدمالی انگور‌‌ها در مرحله ساخت شراب در اینجا به عنوان تصویری از داوری فشرده است.
۱۴:۲۰ سپس چرخشت پر از انگور را به بیرون شهر اورشلیم و یا شاید دره‌ی یهوشافاط می‌برند.
لاشه‌ها به قدری خواهند بود که خون آنها به مسافت ۱۸۰ مایل و با عمقی که می‌تواند تا به دهن اسبان برسد، پرتاب می‌شوند. این خون از اورشلیم به ادوم خواهد رسید.