مکاشفه
فصل ۱۹
۱ و بعد از آن شنیدم چون آوازی بلند از گروهی کثیر در آسمان که می‌گفتند، هَلِّلویاه! نجات و جلال و اکرام و قوّت از آنِ خدای ما است،
۲ زیرا که احکام او راست و عدل است، چونکه داوری نمود بر فاحشه بزرگ که جهان را به زنای خود فاسد می‌گردانید و انتقام خون بندگان خود را از دست او کشید.
۳ و بار دیگر گفتند، هَلِّلویاه، و دودش تا ابدالآباد بالا می‌رود!
۴ و آن بیست و چهار پیر و چهار حیوان به روی درافتاده، خدایی را که بر تخت نشسته است سجده نمودند و گفتند، آمین، هَلِّلویاه!
۵ و آوازی از تخت بیرون آمده، گفت، حمد نمایید خدای ما را ای تمامی بندگان او و ترسندگان او چه کبیر و چه صغیر!
۶ و شنیدم چون آواز جمعی کثیر و چون آواز آبهای فراوان و چون آواز رعدهای شدید که می‌گفتند، هَلِّلویاه، زیرا خداوند خدای ما قادر مطلق، سلطنت گرفته است!
۷ شادی و وجد نماییم و او را تمجید کنیم زیرا که نکاح برّه رسیده است و عروس او خود را حاضر ساخته است.
۸ و به او داده شد که به کتانِ پاک و روشن خود را بپوشاند، زیرا که آن کتان عدالتهای مقدّسین است.
۹ و مرا گفت، بنویس، خوشابحال آنانی که به بزم نکاح برّه دعوت شده‌اند. و نیز مرا گفت که، این است کلام راست خدا.
۱۰ و نزد پایهایش افتادم تا او را سجده کنم. او به من گفت، زنهار چنین نکنی زیرا که من با تو هم‌خدمت هستم و با برادرانت که شهادتِ عیسی را دارند. خدا را سجده کن زیرا که شهادت عیسی روح نبوّت است.
۱۱ و دیدم آسمان را گشوده و ناگاه اسبی سفید که سوارش امین و حقّ نام دارد و به عدل داوری و جنگ می‌نماید،
۱۲ و چشمانش چون شعلهٔ آتش و بر سرش افسرهای بسیار و اسمی مرقوم دارد که جز خودش هیچ‌کس آن را نمی‌داند.
۱۳ و جامهای خونآلود دربر دارد و نام او را کلمه خدا می‌خوانند.
۱۴ و لشکرهایی که در آسمانند، بر اسبهای سفید و به کتان سفید و پاک ملبّس از عقب او می‌آمدند.
۱۵ و از دهانش شمشیری تیز بیرون می‌آید تا به آن امّت‌ها را بزند و آنها را به عصای آهنین حکمرانی خواهد نمود؛ و او چرخُشت خَمر غضب و خشم خدای قادر مطلق را زیر پای خود میافشُرَد.
۱۶ و بر لباس و ران او نامی مرقوم است، یعنی پادشاه پادشاهان و ربّالارباب.
۱۷ و دیدم فرشته‌ای را در آفتاب ایستاده که به آواز بلند تمامی مرغانی را که در آسمان پرواز می‌کنند، ندا کرده، می‌گوید، بیایید و بجهت ضیافتِ عظیمِ خدا فراهم شوید.
۱۸ تا بخوریدگوشت پادشاهان و گوشت سپهسالاران و گوشت جبّاران و گوشت اسبها و سواران آنها و گوشتِ همگان را، چه آزاد و چه غلام، چه صغیر و چه کبیر.
۱۹ و دیدم وحش و پادشاهان زمین و لشکرهای ایشان را که جمع شده بودند تا با اسبسوار و لشکر او جنگ کنند.
۲۰ و وحش گرفتار شد و نبیِ کاذب با وی که پیش او معجزات ظاهر می‌کرد تا به آنها آنانی را که نشان وحش را دارند و صورت او را می‌پرستند، گمراه کند. این هر دو، زنده به دریاچه آتش افروخته شده به کبریت انداخته شدند.
۲۱ و باقیان به شمشیری که از دهان اسبسوار بیرون می‌آمد کشته شدند و تمامی مرغان از گوشت ایشان سیر گردیدند.
ل. آمدن مسیح و حكومت هزارساله‌ی او (۱۹:۱ الی ۲۰:۹)
۱۹:۱ بعد از آن، یوحنا آوازی بلند از آسمان می‌شنود كه خدا را برای مجازات عادلانهفاحشه بزرگ، ستایش می‌كنند. سرایندگان خدا را به عنوان خدای ما كه نجات و جلال و اكرام و قوت از آن اوست، می‌ستایند.
۱۹:۲ آواز بلند از آسمان خدا را به خاطر منهدم نمودن فاحشه بزرگ تایید می‌كند. چونكه صداقت و عدالت خدا اقتضاء می‌نماید كه آن زن را به خاطر زنایش و كشتن بیرحمانه بندگان خودش، تنبیه نماید.
۱۹:۳ دود ابدی سوختن بابل را كه به آسمان می‌رود، دومین «هللویا» یا «شكرگزاری» خداوند را موجب می‌شود.
۱۹:۴ آن بیست و چهار پیر و چهار حیوان، یكصدا و از صمیم قلب «آمین» و «هللویا» سر می‌دهند.
۱۹:۵ آوازی از تخت، بندگان خدا را دعوت می‌كند تا در تجلیل خداوند به خاطر انهدام هیولای بابل، شركت كنند.
۱۹:۶ اینك آواز دیگری از آسمان، بلند چون آواز آبهای فراوان، رسا چون رعد به گوش می‌رسد. «هللویا»یی رسا، جشن حاكمیت خداوند، خدای قادر مطلق را شكوه می‌بخشد.
۱۹:۷و۸ دوره‌ی عذاب سپری شده است. بابل مجازات شده است. اینك زمان نكاح برّه رسیده است. كلیسا، عروس مسیح، خود را برای آراستن روح مهیا كرده است. كلیسا به كتان پاك و روشن خود را پوشانیده است، كه بیانگر و سمبول عدالتهای مقدسین است.
۱۹:۹ یك فرشته از یوحنا می‌خواهد تا بركات كسانی را كه به بزم نكاح برّه دعوت شده‌اند، اعلام نماید. كلیسا عروس آسمانی است؛ كسانی كه به مهمانی این عروسی دعوت شده‌اند، باقی مانده بازخرید شدگان می‌باشند. فرشته با گفتن «این است كلام خدا»، اهمیت این بركت را تاكید می‌كند.
۱۹:۱۰ یوحنا پیش پای فرشته خم می‌شود تا او را سجده كند، ولی فرشته او را از این كار بازمی‌دارد و تأكید می‌كند كه فقط خدا شایسته سجده نمودن است. فرشته خود را هم خدمت یوحنا و همه‌ی كسانی كه شهادت عیسی را دارند، معرفی می‌كند. سپس فرشته می‌افزاید: «زیرا كه شهادت عیسی، روح نبوّت است.» مفهومش این است كه هدف واقعی نبوت، تصدیق عیسی و كار اوست. سی.سی.رایر، می‌نویسد: «نبوت، یعنی آشكارسازی زیبایی عیسی.»
۱۹:۱۱ سرانجام به ماجرایی می‌رسیم كه بقیه كتاب مكاشفه در حول و حوش آن نوشته شده است، و آن بازگشت پرجلال مسیح به زمین به منظور نابودی دشمنان و استقرار ملكوت خودش است. این مرحله ربایش كلیسا نیست. در مرحله ربایش مسیح برای بردن مقدسین خود می‌آید ولی در اینجا با مقدسین خود به زمین می‌آید. توجه داشته باشید به توصیف خداوند ما: او بر اسبی سفید سوار است، بدیهی است كه این یك اسب جنگی است چونكه او برای غلبه بر دشمنانش می‌آید. نام اوامین و حق است. او در وعده‌هایش امین و در شخصیتش حق است. او به عدل داوری و جنگ می نماید.
او فقط می‌تواند بر مملكتی حكمرانی كند كه مردمش مایل باشند تحت حاكمیت عدالت زندگی كنند. بنابراین او باید نخست به رفع هر آنچه در تضاد با عدالت است، بكوشد.
۱۹:۱۲ چشمانی چون شعله آتش، نشانگر قدرت نفوذ داوری اوست. او می‌تواند تمام عاصیان و بی‌ایمانان را تشخیص دهد. بر سرش افسرهای بسیار است. دیگران هم ممكن است تاج پیروزی را بر سر داشته باشند، اما تاج پادشاهی تنها زیبنده تارك عیسای مسیح خداوند است. او نامی است كه هیچ كس جز خودش آن را نمی‌داند. شخصیت عیسی دارای رموزی است كه هیچ مخلوقی قادر به فهم آن نخواهد بود.
۱۹:۱۳ او جامهای خونآلود پوشیده است، نه خونی كه از او در جلجتا بر صلیب ریخته شد بلكه خون دشمنانش را كه او در چرخشت غضب خدا، لگدمال نموده است. او را با عنوان «كلمه خدا» می‌نامند. «كلمه» یعنی بیان اندیشه. خدا خود را در عیسی مسیح به انسان شناسانیده است.
۱۹:۱۴ او پیشرو لشكر‌های آسمانی است كه ملبس به كتان سفید هستند و بر اسبهای سفید سوارند. بدون شك این لشكر از مقدسین تشكیل شده است. ولی آنها برای جنگیدن نیامده‌اند. عیسای خداوند بدون كمك آنها با دشمنانش می‌جنگد.
۱۹:۱۵ از دهان او شمشیری تیز بیرون آمده است كه بدان وسیله امت‌ها رامی‌زند. او با عصایی آهنین آمده است تا بر آنها سلطنت كند و چرخشت خمر غضب و خشم خدای قادر مطلق را زیر پای خود بفشارد.
۱۹:۱۶ بر روی لباسش و رانش نوشته شده است:
پادشاه پادشاهان
و رب‌الارباب
خداوند ما حاكم مطلق است، و همه‌ی انسان‌ها باید بر حاكمیت او گردن نهند.
۱۹:۱۷و۱۸ ضیافت عظم خدا، عبارتست از نابود شدن بقیه دشمنان او قبل از استقرار ملكوتش. لاشخور‌‌ها دعوت شده‌اند تا در این ضیافت شركت كنند! آنها از اجساد كسانی كه توسط خداوند كشته شده‌اند، تغذیه می‌كنند - مردمی از هر طبقه اجتماعی، چه صغیر و چه كبیر.
۱۹:۱۹و۲۰ متحدان وحش همراه با لشكر پادشاهان زمین در تلاشی مذبوحانه برای جلوگیری از تشكیل ملكوت (مزمور دوم) آمده‌اند تا با خداوند و لشكر او بجنگند. ولی تلاش آنها بیهوده است. وحش و نبی كاذب گرفتار می‌شوند و زنده در دریاچه آتش افروخته شده پرتاب می‌شوند.
۱۹:۲۱ بقیه شورشیان با شمشیر خداوند كشته می‌شوند و از اجسادشان غذای مفصلی برای لاشخور‌‌ها ترتیب داده می‌شود. شمشیر تمثیلی از كلام خداست (ر.ك افسسیان۶:۱۷؛ دوم تسالونیكیان ۲:۸؛ عبرانیان ۴:۱۲؛ مكاشفه ۱:۱۶؛ ۲:۱۲و۱۶).
در این مرحله پایان دوره‌ی عذاب بزرگ فرا می‌رسد.