Persian Scripture

۱۵:‏۱ سیزده آیه نخست باب پانزدهم موضوع باب قبلی را در رابطه با مسائل مختلف وجدانی ادامه می‌‌دهد. تنشی بین یهودیان توبه کرده و یهودیان بی‌‌دین (بی‌‌ایمان) بوجود آمده بود که پولس در اینجا تقاضا می‌‌کند که ایمانداران مسیحی امتّ‌‌ها و یهودیان با هم یکی باشند.

آنانی که قوی هستند (یعنی از آزادی کامل خود در مورد مسائل مختلف وجدانی استفاده می‌‌کنند.)، نباید خود را با تأکید کردن بر حقشان خشنود سازند بلکه ایشان باید با برادران ضعیف‌‌تر خود با محبّت و ملاحضه رفتار نمایند و انچه برای بنای ایشان نیکو است عمل کنند.

۱۵:‏۲ در اینجا نکته اخلاقی این است:‏ برای خشنود ساختن خود زندگی نکنید. زندگی کنید تا همسایه خود را خوش بسازید و در نیکویی، او بنا کنید. این درخواست مسیحیت از شماست.

۱۵:‏۳ مسیح به عنوان مثال برای ما عنوان شده است. او زندگی کرد تا پدرش را خشنود سازد و نه خودش را. او گفت:‏ "ملامت‌‌های ملامت‌کنندگان تو بر من طاری می‌‌گردید" (مزمور ۹:‏۶۹). این یعنی که او آنچنان به خدا حرمت می‌‌گذاشت که وقتی انسان‌‌ها خدا را ملامت می‌‌کردند، او آن ملامتها را به شخص خود روا می‌‌داشت.

۱۵:‏۴ این نقل قولی که از مزامیر در اینجا آمده است به ما یادآوری می‌‌کند که نوشته‌‌های مقدس کتاب‌‌مقدّس عهدعتیق برای تعلیم ما نوشته شده‌‌اند. از آنجایی که آنها مستقیماً رو به ما نوشته نشده‌‌اند شامل درسهایی نیز هستند که برای ما ارزشی ندارد. وقتی که ما با مشکلات، کشمکش‌‌ها، مصیبت‌‌ها و درگیری‌‌ها مواجه می‌‌شویم، نوشته‌‌های مقدس به ما تعلیم می‌‌دهند که استوار باشیم و ما را تسلی می‌ ‌بخشند. بنابراین به جای غرق شدن زیر موجها، ما به وسیله امیدی که از طریق نوشته‌‌های مقدس کسب می‌ک‌نیم همه چیز را متحمل می‌‌شویم.

۱۵:‏۵ این عامل پولس را هدایت می‌‌کند تا آرزو کند خدا که صبر و تسلی دهنده است، ضعیف و قوی، یهودیان و امتّ‌‌های مسیحی را بر طبق نمونه زندگی عیسی مسیح و تعالیمش یک رأی بسازد.

۱۵:‏۶ نتیجه‌ این خواهد بود که مقدسین در پرستش و تمجید خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح با هم یکی شوند. چه تصویری! امتّ‌‌ها و یهودیان نجات یافته خداوند را به یک زبان تمجید می‌‌کنند!

چهار اشاره در رومیان به دهان شده است که طرح کلی بیوگرافی یک جان نجات یافته را شکل می‌‌دهند. در آغاز دهان او پر از لعنت و تلخی است (۳:‏۱۴). سپس دهان او بسته می‌‌شود و تحت داوری خدا محکوم می‌‌شود (۳:‏۱۹). بعد از آن او با دهان خود به خداوندی عیسی اعتراف می‌‌کند (۱۰:‏۹). و بالاخره دهان او عملاً خداوند را مورد پرستش و تمجید قرار می‌‌دهد (۱۵:‏۶).

۱۵:‏۷ یک نکته اخلاقی دیگر از همه‌ی این مطالب برمی‌‌خیزد. در تضاد به همه‌ی تفاوتهایی که راجع به مسائل از نظر اهمیت درجه دو وجود دارد ما باید یکدیگر را بپذیریم چنانچه مسیح نیز ما راپذیرفت. در اینجا شاهد اصلی بنیادین برای پذیرش در جماعت‌‌های محلی هستیم. ما افراد را بر اساس وابستگی مذهبی یا فرقه‌‌ای نمی‌‌پذیریم یا بلوغ روحانی و یا موقعیت اجتماعی ایشان. ما باید پذیرای آن کسانی باشیم که مسیح ایشان را پذیرفته است تا خدا را جلال دهیم.

۱۵:‏۸ در شش آیه بعدی پولس رسول به ما خاطرنشان می‌‌سازد که خدمت عیسی مسیح شامل یهودیان و امتّ‌‌ها می‌‌شد و معنی ضمنی آن این است که قلب‌‌های ما نیز باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا هر دوی اینها را جای دهد. مطمئناً عیسی مسیح خادم ختنه گردید یعنی خدمت به یهودیان. خدا مکرراً وعده داده است که مسیح را برای اسرائیل خواهد فرستاد و آمدن مسیح راست بودن وعده‌ ‌های خدا را ثابت می‌‌کند.

۱۵:‏۹ ولی مسیح برکت را برای امتّ‌‌ها نیز آورده است. خدا تصمیم گرفت که آن اقوام انجیل را بشنوند و آنانی که ایمان آوردند، خدا را تمجید نمایند به سبب رحمت او. این نباید برای ایمانداران یهودی چیز عجیبی باشد، زیرا به وضوح در نوشته‌‌های مقدس پیشگویی شده است. در مزمور ۱۸:‏۴۹ برای مثال، داود پیش دستی کرده و از روزی سخن می‌‌گوید که مسیح در میان انبوه ایمانداران امتّ‌‌ها خدا را تسبیح می‌‌خواند.

۱۵:‏۱۰ در تثنیه ۳۲:‏۴۳، امتّ‌‌ها در حالت شادی کردن در برکات نجات به همراه قوم اسرائیل به تصویر کشیده‌ شده‌‌اند.

۱۵:‏۱۱ در مزمور ۱۱۷:‏۱ می‌شنویم که اسرائیل، امتّ‌‌ها را دعوت می‌‌کند که خداوند را در سلطنت هزار ساله مسیح، حمد گویند.

۱۵:‏۱۲ بالاخره اشعیا شهادت خود را اضافه می‌‌کند که بر طبق آن امتّ‌ ‌ها در سلطنت مسیح حضور خواهند داشت (اشعیا ۱۱:‏۱، ۱۰). نکته خاصی در اینجا این است که امتّ‌‌ها در برکاتی که مسیح و انجیلش به همراه دارند سهیم می‌‌شوند. خداوند عیسی ریشه یسّا است در این معنا که خالق یسّا می‌‌باشد نه اینکه از یسّا پدید آمده باشد (اگر چه این نیز درست است). در مکاشفه ۲۲:‏۱۶ عیسی از خود به عنوان ریشه و فرزند داود سخن می‌‌گوید. از نظر اولوهیت، او خالق داود می‌‌باشد از نظر انسانی، او از نسل داود است.

۱۵:‏۱۳ بنابراین پولس این قسمت را با دعایی پرشکوه به اتمام می‌‌رساند و دعا می‌‌کند که خدای امید دهنده نیکویی، ایشان را از کمال خوشی و سلامتی در ایمان پر سازد. شاید او در اینجا مخصوصاً به ایمانداران امتّ‌‌ها فکر می‌‌کرد ولی دعای وی برای همه‌ی ایمانداران مناسب است. و این درست است که آنانی که به قوت روح‌‌القدس در امید افزوده می‌‌گردند دیگر وقتی برای دعوا و کشمکش در مسائل غیر ضروری ندارند. امید معمول ما قدرت اتحاد در زندگی مسیحی ماست.

چ) در نقشه پولس (۱۵:‏۱۴-‏۳۳)

۱۵:‏۱۴ در بقیه باب پانزدهم پولس دلایل نوشتن رساله به رویمان و آرزوی بزرگش مبنی بر ملاقات ایشان را به نگارش در می‌‌آورد.

اگر چه او هرگز ایمانداران مسیحی روم را ملاقات نکرده ولی یقین می‌ ‌داند که ایشان هشدارهای او را به کار خواهند بست. اطمینان او بر پایه نیکویی ایشان بود که تعریفش را شنیده بود. به علاوه، او از کمال معرفت آموزش مسیحی ایشان مطوئن بود، که ایشان را واجد شرایط نصیحت کردن دیگران می‌‌کرد (ترجمه جدید کینگ جیمز).

۱۵:‏۱۵ در نقطه مقابل اطمینان او به پیشرفت روحانی ایشان، و در نقطه مقابل این حقیقت که او در میان ایشان غریبه است، پولس در یادآوری کردن مسئولیتها و مزایا ی ایمان ایشان تردید به خود راه نمی‌‌دهد. صداقت او در نوشتن به سبب آن فیضی بود که خدا به وی بخشیده بود که با این فیض او را به عنوان رسول مسح کرده بود.

۱۵:‏۱۶ او به وسیله‌ی خدا مسح شده بود تا برای امتّ‌‌ها خادم عیسی مسیح شود. او به خدمت خود در زمینه انجیل خدا به عنوان وظیفه‌‌ای کهانتی نگاه می‌‌کند که در آن هدیه امتّ‌‌ها را به حضور خدا برمی‌‌افرازد تا مورد قبول افتد چون‌که آنها را به وسیله روح‌ ‌القدس، مقدس شده به خدا آن‌هم از طریق تولد تازه تقدیم می‌‌نمایند. جی.کمپبل مورگان با وجد چنین می‌گوید:‏

"چه نور شادمانی عظیمی بر همه‌ی این تلاش‌‌های شبانی و بشارتی می‌‌تابد! هر جانی که توسط موعظه انجیل صید می‌‌شود فقط به مکان ایمنی و برکات وارد نمی‌‌شود، او به خدا تقدیم می‌‌گردد به عنوان هدیه‌‌ای که مثل قربانی شخصی تقدیم می‌‌شود یعنی دقیقاً همان نوع قربانی که او می‌‌خواهد. هر جانی با دقت و تأمل در مسائل مسیح تعلیم می‌‌بیند و از مهربانی او الگو برداری کرده، و این جان صید شده در پدر خوشی می‌‌یابد. بنابراین ما نه فقط برای نجات انسان‌رها بلکه برای خشنود ساختن دل خدا تقلا می‌‌کنیم. این قویترین انگیزه موجود است.

۱۵:‏۱۷ اگر پولس به خود می‌‌بالد، او شخص خودش نیست که جلال می‌‌دهد بلکه عیسی مسیح. و این کار خود او نیست بلکه کاری که خدا رضا داد که از طریق او انجام دهد. یک خادم مسیحی فروتن در چیزی که به نظر نمی‌‌آید فخر نمی‌‌کند بلکه او از این حقیقت که خدا وی را برای اهدافش بکار برده است آگاهی دارد. هرگونه وسوسه‌‌ای در مورد غرور به وسیله فهمیدن وی که او به خودی خود هیچ است مغلوب می‌‌شود و همچنین وقتی که او بفهمد غیر از آنچه که دریافت کرده است چیزی ندارد و آنکه او هیچ کاری برای مسیح نمی‌‌تواند انجام دهد مگر به وسیله قدرت روح‌‌القدس باشد.

۱۵:‏۱۸ پولس جرأت نمی‌‌کند از اموری سخن بگوید که مسیح به وسیله دیگران به عمل می‌‌آورد. او خود را محدود به راهی می‌‌کند که خداوند وی را در آن برای اطاعت امتّ‌‌ها بکار می‌‌برد، هم آنچه می‌‌گوید و هم آنچه انجام می‌‌دهد که این یعنی موعظه‌‌ای که انجام می‌‌دهد و معجزاتی که ظاهر می‌‌سازد.

۱۵:‏۱۹ خداوند پیام موعظه پولس رسول را به وسیله معجزاتی که تعالیم روحانی را در پی دارند و تعجب مردم را برمی‌‌انگیزنند و به وسیله تجسم قدرت روح ثابت می‌‌کرد. نتیجه‌ این بود که او، موعظه انجیل را از اورشلیم شروع کرده و در دایره‌ای تا الیرکون وسعت داده بود (شمال مکادونیه در دریای آدریاتیک). از اورشلیم تا الیرکون وسعت جغرافیایی خدمت او را توضیح می‌‌دهد و نه طرح زمانی آن را توضیح می‌‌دهد.

۱۵:‏۲۰ در دنباله این مسیر، هدف پولس موعظه انجیل در میان سرزمینهای بیگانه بود. شنوندگان او عموماً امتّ‌‌هایی بودند که هرگز قبلاً از مسیح نشنیده بودند. بنابراین بنیادی که او می‌‌ساخت بر پایه کس دیگری نبود. نمونه پولس در ابتکارش در سفر به سرزمینهای جدید لزوماً دیگر خادمین خداوند را متعهد نمی‌‌کند که دقیقاً چنین فعالیتی انجام دهند. برای مثال بعضی دعوت شده‌‌اند تا مسافرت کرده و در جای‌‌هایی تعلیم دهند که کلیسایی جدیداً تأسیس شده بوده است.

۱۵:‏۲۱ این کار بنیادی در میان امتّ‌‌ها تحقق نبوت اشعیا می‌‌باشد (۵۲:‏۱۲) که بر طبق آن امتّ‌‌هایی که هرگز قبلاً بشارت را ندیده بودند، خواهند دید و آنانی که هرگز قبلاً خبر خوش را نشنیده بودند خواهند فهمید و به ایمان حقیقی پاسخ خواهد داد.

۱۵:‏۲۲-‏۲۳ با توجه به آرزوی پولس مبنی بر عبور از سرزمینهای مختلف، پولس در گذشته مشغله زیادی داشت و در نتیجه نتوانسته بود به روم برود. ولی حالا بنیان نقشه او در قلمرو توضیح داده شده در ۱۵:‏۱۹ بود. دیگران می‌‌توانستند بر بنیان او بسازند. بنابراین پولس آزاد بود که آرزوی دیرینه‌اش مبنی بر سفر به روم را تحقق بخشد.

۱۵:‏۲۴ نقشه‌ی وی این بود که در مسیر سفرش به اسپانیا در روم توقف کند. او قادر بود آنقدری که دوست داشت در آنجا بماند تا با مشارکت داشتن با آنها لذت ببرد. وقتی او فهمید که آنها می‌خواهند هر آنچه لازم بود کمک کنند تا مسافرتش را به اسپانیا کامل کند.

۱۵:‏۲۵ اما در این فاصله او به اورشلیم می‌‌رفت تا بودجه‌‌ای را که از میان کلیساهای امتّ‌‌ها برای مقدسین نیازمند ساکت یهودیه جمع‌‌آوری کرده بود ببرد. این همان کمکی است که ما در رابطه با آن در رساله به اوّل قرنتیان ۱۶:‏۱ و رساله به دوّم قرنتیان ۸و۹ می‌‌خوانیم.

۱۵:‏۲۶-‏۲۷ ایماندارن مکادونیه و اخاییه با خوشی بودجه‌‌ای جمع‌‌آوری کردند که از نگرانی مسیحیان فقیر بکاهند. این پول جمع‌‌آوری شده کاملاً داوطلبانه از سوی هدیه دهندگان بود و همچنین برای امتّ‌‌ها مناسب بود که این هدیه را به کلیساهای یهودیه بدهند. بالاخره، ایشان از مزایای روحانی آمدن انجیل از سوی ایمانداران یهودی نزد ایشان بهره‌مند شده بودند. پس این انتظار زیادی نبود که ایشان داشته که بتوانند در چیزهای جسمانی با برادران یهودی خود سهیم شوند.

۱۵:‏۲۸-‏۲۹ به محض اینکه پولس این مأموریت را انجام داد و کمک‌‌های مالی را چنان که قول داده بود رساند، در راه خود به اسپانیا از روم دیدار می‌‌کرد. او مطمئن بود که سفر او به روم با برکت انجیل مسیح همراه خواهد بود که مسیح همیشه وقتی در جایی که کلام خدا موعظه می‌‌شود و قدرت روح‌‌القدس هست برکت را در آن مکان به کمال می‌ ‌ریزد.

۱۵:‏۳۰ پولس رسول این قسمت را با تقاضایی مشتاقانه برای دعاهای ایشان به اتمام می‌‌رساند. تقاضای او بر پایه اتحاد و مشارکت دو جانبه با خداوند عیسی مسیح و محبت ایشن که از جانب روح‌ ‌القدس می‌‌آید است. او از ایشان تقاضا می‌‌کند که در دعاها برای او جّد و جهد کنند. چنانچه لنسکی می‌‌گوید:‏ "این تقاضای دعا می‌‌طلبد که هرکس تمام جان و دل خود را بگذارد همان طور که یک دونده در استادیوم مسابقه عمل می‌‌کند.

۱۵:‏۳۱ چهار درخواست دهای مشخص در این قسمت آمده است، اوّل، پولس می‌‌خواهد که از نافرمانان متعصب یهودیه که با تعالیم اصیل انجیل مقومت می‌‌کردند، رستگار شود یعنی کسانی که خودش روزی مثل آنها بود.

دوّم، او از رومیان می‌‌خواست که دعا کنند تا مقدسین یهودی هدایایی را که او جمع کرده قبول کنند. متعصبین مذهبی قدرتمند و سخت هنوز در مقابل ایمانداران امتّ‌‌ها جبهه گرفته و بر ضد ایشان و کسانی بودند که برای امتّ‌‌ها موعظه می‌‌کردند. پس همیشه این امکان وجود دارد که مردم در مقابل ایده دریافت کردن کمک و احسان دیگران لغزش بخورند. اغلب اوقات رستگاری در نهایت در گرقتن است تا دادن!

۱۵:‏۳۲ سومّین تقاضا این بود که خدا سفر او به روم را به خوشی به انجام برساند. کلمات بر جسب اراده خدا بر این امر تأکید می‌‌کنند که پولس در هر کاری دوست دارد که از جانب خداوند هدایت شود.

آخر از همه، او می‌‌خواهد که سفرش به روم جوری باشد که بتواند در میان خدمت پرهیاهو و طاقت فرسایش مدتی استراحت بیابد.

۱۵:‏۳۳ حال پولس این باب را با این دعا خاتمه می‌‌دهد خدا که منشأ همه‌ی سلامتیها است همراه ایشان باشد. در باب ۱۵ از خداوند با اسامی خدای صبر و تسلی (آیه۱۵) و خدای امید (آیه۱۳) و حالا خدای سلامتی نام برده شده است. او منشأ همه نیکویی‌‌ها و هر آن چیزی می‌‌باشد که یک گناهکار ضعیف حالا و تا ابدالاباد بدان محتاج است. آمین.